Γιατί ο Θεός δημιούργησε (Αν και γνώριζε εκ των προτέρων) αυτούς που επρόκειτο να αμαρτάνουν και να μη μετανοούν;

Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού

Γιατί ο Θεός δημιούργησε (Αν και γνώριζε εκ των προτέρων) αυτούς που επρόκειτο να αμαρτάνουν και να μη μετανοούν;

Ο Θεός από αγαθότητα δημιουργεί εκ του μηδενός τα δημιουργήματά Του και είναι προγνώστης αυτών που θα συμβούν.

Αν βέβαια δεν επρόκειτο να υπάρχουν, ούτε θα επρόκειτο να είναι κακοί και ούτε θα τους γνώριζε εκ των προτέρων. Διότι η γνώση αναφέρεται σ’ αυτά που υπάρχουν και η πρόγνωση αναφέρεται σ’ αυτά που οπωσδήποτε θα συμβούν, προηγείται δηλαδή η ύπαρξη και μετά ακολουθεί η καλή ή κακή ύπαρξη.

Αν όμως – παρ’ όλο που επρόκειτο να δημιουργηθούν χάρη στην αγαθότητα του Θεού – τους εμπόδιζε να δημιουργηθούν το ότι επρόκειτο να γίνουν κακοί εξ αιτίας της δικής τους προαίρεσης, τότε το κακό θα νικούσε την αγαθότητα του Θεού.

Ο Θεός λοιπόν τα δημιουργεί αγαθά όλα όσα δημιουργεί, γίνεται δε ο καθένας καλός ή κακός εξ αιτίας της δικής του προαίρεσης.

Λοιπόν αν και είπε ο Κύριος : ¨Συνέφερε τω ανθρώπω εκείνω, ει ουκ εγεννήθη¨[1] το έλεγε όχι επικρίνοντας την δημιουργία του, αλλά την κακία που προστέθηκε στο δημιούργημά Του εξ αιτίας της δικής του προαίρεσης και απερισκεψίας.

Διότι η απερισκεψία της γνώμης του αχρήστευσε την ευεργεσία του Δημιουργού, όπως ακριβώς αν κάποιος, αφού δεχτεί πλούτο και εξουσία από έναν βασιλιά, θα καταδυναστεύσει τον ευεργέτη του, αυτόν ο βασιλιάς, αφού τον υποτάξει όπως του αξίζει, θα τον τιμωρήσει, αν τον δει να παραμένει μέχρι τέλους στην εξουσία του τυράννου.

1. Ματθ. 26, 24.


Απόδοση βασισμένη στο:
Ιω. Δαμασκηνού, Έκδοσις ¨Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως¨ Ε.Π.Ε., Τόμος 19ος , σελ. 530 – 533. Επιλογή – επιμέλεια κειμένου : π. Νεκτάριος Κουτρουμάνης.

Ο Μέγας Βασίλειος για την προσευχή

Ο Μέγας Βασίλειος για την προσευχή

24ΙΑΝ

«Όταν προσεύχεσαι, πρόσεχε να μην ζητήσεις άλλα αντί άλλων και προκαλέσεις την οργή του Θεού. Μη ζητήσεις δηλαδή χρήματα, ούτε ανθρώπινη δόξα, ούτε εξουσία, ούτε κάτι άλλο απ’ αυτά που είναι προσωρινά, αλλά να ζητείς τη βασιλεία του Θεού, Κι Αυτός θα σου χορηγήσει όλα όσα είναι αναγκαία για το σώμα, όπως είπε ο ίδιος ο Κύριος: «Ζητείτε τη βασιλεία του Θεού και την απόκτηση των αρετών και τότε όλα αυτά τα επίγεια αγαθά θα σας δοθούν» (Ματθ. 6,33). Υπάρχουν δύο τρόποι προσευχής, αγαπητέ. Ο ένας είναι η δοξολογία μαζί με ταπεινοφροσύνη. Ο δεύτερος είναι η αίτηση που ακολουθεί. Όταν λοιπόν προσεύχεσαι, μην αρχίζεις αμέσως με την αίτηση. Αλλιώς γίνεσαι ύποπτος ως προς την προαίρεση, ότι δηλαδή προσεύχεσαι στο Θεό, γιατί πιέζεσαι από ανάγκη. Όταν λοιπόν αρχίσεις την προσευχή, λησμόνησε τον εαυτό σου, τη γυναίκα και τα παιδιά. Άφησε τη γη, ξεπέρασε τον ουρανό, άφησε όλη την ορατή κι αόρατη κτίση κι άρχισε να δοξολογείς Αυτόν, να μην περιπλανάται ο νους σου εδώ κι εκεί, ούτε να επινοείς μύθους, όπως οι ειδωλολάτρες, αλλά να εκλέγεις περικοπές από τις Θείες Γραφές και να λες: «Σε ευλογώ, Κύριε, τον μακρόθυμο, τον ανεξίκακο, που μακροθυμείς κάθε μέρα για τα παραπτώματα μου και που έδωσες σε όλους μας την ευκαιρία της μετάνοιας. Γι’ αυτό σιωπάς και μας ανέχεσαι, Κύριε, για να δοξολογούμε Εσένα που παρέχεις στο γένος μας τη σωτηρία άλλοτε με γεγονότα που μας εμπνέουν φόβο, άλλοτε με παραινέσεις, άλλοτε με τη διδασκαλία των προφητών και τελικά αφού μας επισκέφθηκες με την παρουσία του Χριστού σου στη γη. Γιατί Συ μας έπλασες κι όχι εμείς. Εσύ είσαι ο Θεός μας» (Ψαλμ. 99,3).

(Από το έργο του «ΑΣΚΗΤΙΚΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ»)

Αναρτήθηκε από τον/την fdathanasiou στο Ιανουαρίου 24, 2011 in ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ,

Τελικά θέλουμε κάτι από τον Χριστό ή θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό;

Επισκόπου Anthony Bloom

Ο Θεός είναι διατεθειμένος να μείνη τελείως έξω από την ζωήμας, είναι έτοιμος να το σηκώση αυτό σαν ένα σταυρό, αλλά δεν είναι καθόλου διατεθειμένος να γίνη απλώς ένα μέρος της ζωής μας.
Έτσι όταν σκεπτόμαστε την απουσία του Θεού, δεν αξίζει να ερωτήσουμε τον εαυτό μας: ποιος φταίει γι’ αυτό;
Πάντοτε αποδίδουμε την ενοχή στον Θεό, πάντοτε κατηγορούμε Εκείνον, είτε κατ’ ευθείαν, είτε μπροστά στους ανθρώπους, ότι είναι απών, ότι ποτέ δεν είναι παρών όταν Τον χρειαζόμαστε, ποτέ δεν ανταποκρίνεται οσάκις καταφεύγουμε σ’ Αυτόν.
Είναι στιγμές που είμαστε περισσότερο «ευσεβείς» και λέμε ευλαβικά: «ο Θεός δοκιμάζει την υπομονή μου, την πίστη μου, την ταπείνωσί μου». Βρίσκομε ένα σωρό τρόπους για να μεταβάλουμε την εναντίον μας κρίσι του Θεού σε έπαινό μας. Είμαστε τόσο υπομονετικοί ώστε μπορούμε να υποφέρουμε ακόμα και τον Θεό!
Όταν πάμε να προσευχηθούμε όλες τις φορές θέλουμε ΚΑΤΙ από Εκείνον και καθόλου ΕΚΕΙΝΟΝ. Μπορεί αυτό να λεχθεί σχέση; Συμπεριφερόμαστε με τον τρόπο αυτόν στους φίλους μας; Αποβλέπουμε κυρίως σ’ αυτό που η φιλία μπορεί να μας δώση ή αγαπάμε τον φίλο; Συμβαίνει το ίδιο στις σχέσεις μας με τον Θεό;

Ας σκεφθούμε τις προσευχές μας, τις δικές σας και τις δικές μου. Σκεφθήτε την θέρμη, το βάθος και την έντασι που έχει η προσευχή σας, όταν αφορά κάποιον που αγαπάτε, ή κάτι που έχει σημασία για την ζωή σας. Τότε η καρδιά σας είναι ανοιχτή, όλος ο εσωτερικός σας εαυτός είναι προσηλωμένος στην προσευχή. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός έχει κάποια σημασία για σας; ΌΧΙ, καθόλου! Απλώς σημαίνει ότι το θέμα της προσευχής σας απασχολεί.
Όταν κάνετε την γεμάτη πάθος, βαθειά και έντονη προσευχή, την σχετική με το αγαπώμενο πρόσωπο, ή την κατάστασι που σας στεναχωρεί και μετά στραφήτε στο επόμενο αίτημα, που δεν σας απασχολεί και πολύ και ξαφνικά παγώση η διάθεσί σας, τι άλλξε; «Ψυχράθηκε» μήπως ο Θεός; Ή έχει «απομακρυνθεί»; Όχι ασφαλώς. Αυτό σημαίνει ότι όλη η έξαρσι, όλη η έντασι της προσευχής σας δεν γεννήθηκε από την παρουσία του Θεού, ούτε από την προς Αυτόν πίστι σας, την σφοδρή γι’ Αυτόν αγάπη, από την αίσθησι της παρουσίας Του. Αλλά γεννήθηκε, μόνο και μόνο, από την ανησυχία σας για κείνο το πρόσωπο ή για κείνη την υπόθεσι, και όχι για τον Θεό.
Γιατί λοιπόν μας εκπλήττει το γεγονός ότι αυτή η απουσία του Θεού μας πλήττει; Εμείς είμαστε εκείνοι που απουσιάζουμε, εμείς γινόμαστε ψυχροί, αφού δεν μας ενδιαφέρει πλέον ο Θεός. Γιατί; Διότι ο Θεός δεν έχει τόσο σημασία για εμάς.
Υπάρχουν επίσης και άλλες περιπτώσεις που ο Θεός είναι «απών». Εφόσον εμείς είμαστε πραγματικοί, δηλαδή είμαστε, αληθινά, ο εαυτός μας, ο Θεός μπορεί να είναι παρών και να κάνη κάτι για εμάς. Αλλά από την στιγμή που προσπαθούμε να γίνουμε ότι στην ουσία δεν είμαστε, τότε δεν μένει τίποτε να πούμε ή να έχουμε. Γινόμαστε μία φανταστική προσωπικότης, μία ανειλικρινής παρουσία, και την παρουσία αυτήν δεν μπορεί να την πλησιάσει ο Θεός.
Για να μπορέσουμε ναν προσευχηθούμε πρέπει να ζήσουμε στην κατάστασι η οποία καθορίζεται σαν Βασιλεία του Θεού. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι Αυτός είναι ο Θεός, ο Βασιλεύς, οφείλουμε να παραδοθούμε σ’ Αυτόν. Τουλάχιστον πρέπει ναν ενδιαφερόμαστε για το θέλημά Του, ακόμη και αν δεν είμαστε ικανοί να το εκπληρώσουμε. Αλλά αν δεν είμαστε ικανοί γι’ αυτό, αν φερόμαστε στον Θεό όπως ο πλούσιος νεανίας που δεν μπορούσε να ακολουθήση τον Χριστό γιατί ήταν πάρα πολύ πλούσιος, τότε πώς θα Τον συναντήσουμε;
Πολύ συχνά, ότι θα θέλαμε να είχαμε αποκτήσει δια της προσευχής, δια της βαθείας σχέσεως με τον Θεό, την οποίαν τόσο επιθυμούμε, είναι απλώς μια επιθυμία ευτυχίας και τίποτα παραπάνω. Δεν είμαστε προετοιμασμένοι να πουλήσουμε όλα όσα έχουμε για ναν αγοράσουμε τον πολύτιμο μαργαρίτη. Έτσι πως είναι δυνατόν να κερδίσουμε αυτόν τον πολύτιμο μαργαρίτη; Είναι Αυτός η προσδοκία μας;
Τελικά θέλουμε κάτι από τον Χριστό ή θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό;από το βιβλίο: «Μάθε να προσεύχεσαι»
εκδ. «Η ΕΛΑΦΟΣ»

Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ο Χάιντεγκερ διετύπωσε τη διαφορά ανάμεσα στα όντα και στο Είναι. 

Τα όντα φαίνονται,είναι αισθητά. Γίνονται αντιληπτά απ τις αισθήσεις. Το Είναι οχι. Είναι υπερβατικό. Είναι κρυμμένο,η απουσία του περιορίζει το ον δεν το αφήνει να σχετιστεί μαζί του. Το ον μπροστά στην απουσία του Είναι μονώνεται, μηδενίζεται. Αυτή η απουσία του Είναι το κάνει απόμακρο, μη σχετιζόμενο καθ οποιοδήποτε τρόπο απ τα όντα. Διαφέρει οντολογικά απ τα όντα.

Η Οντολογική Διαφορά με αιχμή του δόρατος τη νεότερη Ευρωπαική σκέψη, είναι με εναν άλλο τρόπο και μέσω μιας άλλης οδού η βασική θεολογική σκέψη των Πατέρων της εκκλησίας μας περί της διαφοράς μεταξύ Κτιστού και Ακτίστου. Ότι είναι κτιστό είναι διάφορο του Ακτίστου. Ουδεμία σχέση και ομοιότητα υπάρχει μεταξύ τους. Κτιστό είναι καθετι δημιουργημένο, γεννημένο απ το Άναρχο Είναι. Άκτιστο είναι το αγέννητο το αδημιούργητο

Kαι αν η Φιλοσοφία δεν μπόρεσε να υπερβεί τα υπαρξιακά αδιέξοδα που δημιούργησε αυτό το απροσπέλαστο Είναι, και αυτό ήταν πασιφανές στον Ευρωπαίο του μεσαίωνα, αυτό το έκανε πρώτος Εκείνος που  ΄΄έκκλινεν ουρανούς και κατέβη΄΄.

Ο Άναρχος και Δυνατός έγινε άνθρωπος. Έδωσε στο πεπερασμένο Ον τη δυνατότητα της αθανασίας με τη μετοχή του στη Θεία ζωή. Όχι στη Θεία Ουσία αλλά στις Θείες και ζωοποιές Ενέργειες. Είναι η ασκητική παράδοση της ανατολής που χάριζε την Θεοείδεια-Χριστοείδεια στους ανθρώπους.
Αυτό συμβαίνει με την Εκκλησιοποίηση του Οντος. Η μετοχή στο σώμα του Κυρίου,στο κοινό Ποτήριο, αδελφοποιεί τους ανθρώπους . Ο άλλος είναι αδερφός με κοινό Πατέρα τον Αναρχο Θεό. Κριτήριο της Καινής ζωής γίνεται η Αγάπη στούς άλλους και στο Χριστό. Ο Χριστός προσλαμβάνει όλη την ανθρωπότητα και έτσι Αυτός γίνεται ο συνάνθρωπος,ο άλλος, ο φίλος αλλά και ο εχθρός, ο φτωχός ο πλούσιος ο φυλακισμένος....όλη η ανθρωπότης.

 Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αγαπητικών σχέσεων και ασκητικης ζωής, το Υπερβατικό Είναι της Ευρωπαικής Μεταφυσικής παύει να υπάρχει για τον Ορθόδοξο, και γίνεται ο Θεός της Αγάπης. Το κενό αυτό που άφησε η Ευρωπαική σκέψη δεν είχε αγγίξει τον άνθρωπο της ανατολής τουλάχιστο μέχρι πριν μερικές δεκαετίες.

«Εδεήθην περί σού ...»

Στό ύπερώο τής Ιερουσαλήμ βρίσκε­ται ό Κύριος μέ τούς μαθητές Του. Τούς παρέδωσε τό μέγα καί φρι­κτό Μυστήριο τής Θείας Εύχαριστίας καί τώρα συζητά μαζί τους. Θέλει νά τούς κατατοπίσει γιά τά έπερχόμενα συγκλονιστικά καί συνταρακτικά γεγονότα τών σεπτών Παθών καί τής Σταυρικής Θυσί­ας Του. Συγχρόνως τούς άφήνει τις τε­λευταίες συμβουλές καί ύποθήκες. Τούς προειδοποιεί άκόμη ότι έκείνες τις δύσ­κολες ώρες όλοι τους θά διασκορπισθούν καί θά κλονισθεί ή έμπιστοσύνη τους πρός τόν Διδάσκαλο.

Οί μαθητές σιωπηλοί, συλλογισμένοι, άκοϋν μέ πολλή προσοχή τά όσα τούς λέγει ό Κύριος. Δέν θέλουν, δέν μπο­ρούν νά παραδεχθούν ότι ένδέχεται νά Τόν έγκαταλείψουν. Ποιοί; Αύτοί πού έγκατέλειψαν τά πάντα, προκειμένου νά Τόν άκολουθήσουν στό κοσμοσωτήριο έργο Του!

Ή συζήτηση διακόπτεται, όταν ό Πέ­τρος μέ αύτοπεποίθηση καί έντονη φωνή διαβεβαιώνει πώς εϊναι έτοιμος νά πεθά­νει πρός χάριν Του παρά νά Τόν έγκαταλείψει.