Χαράλαμπος Άνδραλης, Η κατασκευασμένη «διανόηση» στο μάταιο αγώνα κατά της Πίστης

Χαράλαμπος Άνδραλης, Η κατασκευασμένη «διανόηση» στο μάταιο αγώνα κατά της Πίστης

Η κατασκευασμένη «διανόηση» στο μάταιο αγώνα κατά της Πίστης
Χαράλαμπος Άνδραλης
Τα τελευταία χρόνια, έχουν εμφανισθεί απ’ το πουθενά και έχουν γίνει πρωταγωνιστές στην κοινωνικο-πολιτική ζωή του τόπου, κάποιοι περίεργοι τύποι, αυτοπαρουσιαζόμενοι ως διανοούμενοι. Τα κοινά χαρακτηριστικά τους είναι δύο:
Το πρώτο, ότι είναι αμφιβόλου πανεπιστημιακής μορφώσεως. Όπως η καθηγήτρια γαλλικών που φυτεύθηκε ως καθηγήτρια Πανεπιστημίου στον τομέα της Ιστορίας και ο «συγγραφέας» με το απολυτήριο λυκείου και τις … αμέτρητες κατακτήσεις! Σαφώς και ο κάθε άνθρωπος είναι σεβαστός ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου και καλλιέργειας. Μας γεμίζει όμως εύλογες απορίες η ανέλιξη τέτοιων ανθρώπων στην ελίτ της ελληνικής διανόησης και στα έδρανα του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Το δεύτερο κοινό στοιχείο των ουρανοκατέβατων διανοούμενων, είναι ότι έχουν αβυσσαλέα αντιπάθεια προς κάθε τι ελληνικό και ορθόδοξο. Συγκεκριμένα, δείχνουν να ενδιαφέρονται να χτυπήσουν τη γλώσσα μας, τη Θρησκεία μας, τα πολιτισμικά και ιστορικά μας αποθέματα. Το περίφημο σχέδιο Κίσσινγκερ, εφαρμόζεται πολλά χρόνια στην Ελλάδα και εφαρμόστηκε κυρίως από τα δύο κόμματα εξουσίας, που τώρα προσπαθούν να «βγάλουν την ουρά τους απ’ έξω» και αναλαμβάνουν υποκριτικά το ρόλο του υπερασπιστή των Παραδόσεών μας, απέναντι στους θρασείς, αλλά ειλικρινείς σύγχρονους ελληνόφωνους εκκλησιομάχους.
Ταυτόχρονα, χάριν της επικράτησης του υλισμού και της αθεΐας, στο χώρο των τεχνών και των γραμμάτων, έχουν εκτοπισθεί όσοι ομολογούν ανοιχτά την Πίστη τους στο Χριστό και την Εκκλησία, όπως ο ταλαντούχος μουσικοσυνθέτης κ. Στ. Σπανουδάκης. Η «διανόηση» έχει μετατραπεί σε μια κλειστή κάστα υψηλοφρόνων όπου οι λέξεις Χριστός και Ελλάδα είναι απαγορευμένες. Παράλληλα, η νεολαία του τόπου μας, έχοντας ως πρότυπα αυτούς τους προβαλλόμενους ως επιτυχημένους ανθρώπους, θεωρεί σε μεγάλο βαθμό ως ξεπερασμένα στερεότυπα τα υψηλά ιδανικά που είχαν οι πατέρες μας.
 Μην απορούμε επομένως γιατί δεν υπάρχει αντίδραση σε όσα παράλογα γίνονται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Το ηρωικό πνεύμα τους Ελληνισμού, έχει παραδώσει την σκυτάλη σε ένα πνεύμα αμοραλισμού, ατομισμού, υλισμού, πανσεξουαλισμού κοκ. Ο σύγχρονος Νεοέλληνας, ο οποίος σφυρηλατήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες με αυτά τα πρότυπα, ο άνθρωπος χωρίς οικογένεια, χωρίς Πίστη, χωρίς φιλαδελφεία, είναι ιδανικό άτομο για τη συγκρότηση της Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων.
Ακόμα, όμως, και αν φαινομενικά κερδίζει τη μάχη η αμοραλιστική-ψευτοπροοδευτική πλευρά, ο Θεός έχει τα δικά του σχέδια για την Πατρίδα μας.
Μελετώντας κάποια προπολεμική επιστολή του Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, η οποία γράφηκε για τη ρωσική τραγωδία του 1917, άκοπα κάποιος μπορεί να δει τα κοινά σημεία της προκομμουνιστικής Ρωσίας και της σημερινής Ελλάδος. Συγκεκριμένα, ο άγιος Νικόλαος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η επανάσταση ήταν αποτέλεσμα της επικράτησης της υλιστικής ρωσικής (ιουδαϊκής κατά τον άγιο) διανόησης έναντι της ορθοδόξου. Στη συγκεκριμένη επιστολή, ο άγιος κάνει μια σημαντική προφητεία για τη Ρωσία που επαληθεύθηκε πανηγυρικά τα χρόνια που ακολούθησαν όταν έπεσε η δικτατορία του προλεταριάτου. Η προφητεία αυτή έχει ως εξής:
 «Και η δύναμη των ιουδαιζόντων στη Ρωσία δεν σημαίνει το «φινάλε» αλλά το «πρελούδιο» της ρωσικής δόξας. Όπως στην περίπτωση του Ιώβ, έτσι και στην περίπτωση της Ρωσίας, ο σατανάς θα εργασθεί άθελά του για τον Ύψιστο, Παντοδύναμο, Ακαταμάχητο, Νικηφόρο Πατέρα του φωτός. Τούτο μας μαρτυρεί και εγγυάται η ιουδαϊκή Βίβλος, την οποία οι ιουδαίζοντες πέταξαν. Σαν περιπλανόμενοι ακροβάτες οι άθεοι βαδίζουν με περασμένο το χαλινάρι του ηγεμόνα της κόλασης από ήττα σε ήττα…. Το παντοτινό έργο τους –παμπάλαιο και εντελώς γερασμένο- είναι να απορρίπτουν το Βασίλειο των Ουρανών και ανεπιτυχώς να προσπαθούν να θεμελιώσουν το γήινο βασίλειο. Όταν λάμψει το φως του Χριστού, η σκιά τους στην ιστορία θα παραμείνει πολύ σκοτεινή, και επί αιώνες θα φοβερίζει τους λαούς και θα τους προσκολλά στον Θεό.» (Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δεν φτάνει μόνο η πίστη, Εκδόσεις Εν Πλω, σελ. 69-70).
Σήμερα, η ήττα της ιουδαϊκής αθεΐας στη Ρωσία, αποτελεί καύχημα για όλους τους Ορθοδόξους και καταισχύνη για τους ανά τον κόσμο ιουδαίζοντες.
Οι «παλαιοημερολογήτες διαφωτιστές», όπως ευφυώς τους χαρακτήρισε μαχητής Μητροπολίτης, λακτίζουν ματαίως προς κέντρα. Ό,τι και να καταφέρουν, αυτό θα αποβεί στο τέλος εις δόξαν Θεού και καταισχύνη δική τους και των ιδεολογιών τους.

Τα συναισθήματα που πρέπει να μας προκαλούν οι εχθροί της Εκκλησίας είναι η συμπόνια και ο οίκτος, διότι όπως είπε και ο προαναφερθείς άγιος: «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…»

http://aktines.blogspot.gr/2013/09/blog-post_4973.html

Ἑσπερινός Ἀναστάσεως

Ἑσπερινός Ἀναστάσεως

«Σήμερον ὁ ᾅδης στένων βοᾷ· Συνέφερέ μοι, εἰ τόν ἐκ Μαρίας γεννηθέντα μή ὑπεδεξάμην· ἐλθών γάρ ἐπ᾽ ἐμέ τό κράτος μου ἔλυσε· πύλας χαλκᾶς συνέτριψε· ψυχάς, ἅς κατεῖχον τό πρίν, Θεός ὤν ἀνέστησε. Δόξα, Κύριε, τῷ σταυρῷ σου καί τῇ ἀναστάσει σου».

Σήμερα ὁ ἅδης, στενάζοντας βοᾶ: Θά ἦταν συμφερότερο γιά μένα, ἄν δέν ὑποδεχόμουνα τήν ψυχή ἐκείνου, πού γεννήθηκε ἀπό τή Μαρία· διότι, ἐλθών σέ μένα, κατέλυσε τό κράτος μου· συνέτριψε τίς χάλκινες πύλες τοῦ βασιλείου μου· τίς ψυχές, τίς ὁποῖες προηγουμένως κατεῖχα, σάν Θεός κραταιός ἀνέστησε. Δόξα, Κύριε, στό σταυρό καί τήν Ἀνάστασή σου.

Τό θρηνολόγημα τοῦ ἅδη εἶναι ἀπελπιστικό. Μιά μέρα ἀναπάντεχα δέχτηκε στό σκοτεινό ἄντρο του μιά περίεργη ψυχή. Φαινομενικά ἔμοιαζε σάν ὅλες τίς ἄλλες ἀνθρώπινες ψυχές. Ὅμως δέν ζήτησε νά καταγραφεῖ στά κατάστιχά του, πληρώνοντας τό φόρο τῆς ἀδαμικῆς παραβάσεως. Ὅταν τήν καλοεῖδε, ἔφριξε! Εἶδε μέσα της ν᾽ ἀστράφτει ἡ φωτιά τοῦ Θεοῦ. Μαζί της ἑνωμένος ἦταν ὁ Θεός! Ἄρχισε νά κλαίει γοερά ὁ ἄλλοτε ἀδυσώπητος δυνάστης καί νά φωνάζει δυνατά: Καλύτερα ἦταν γιά μένα νά μή δεχόμουνα τόν Υἱό τῆς Μαρίας, πού ἦταν συνάμα καί Υἱός τοῦ Θεοῦ. Γιατί, ὅταν τόν δέχτηκα, ἡ δύναμή του κατέλυσε τό κράτος μου, ἀφάνισε τή δύναμή μου, σώριασε σ᾽ ἐρείπια τό βασίλειό μου, συντρίβοντας τίς χάλκινες ἀμπάρες του. Τίς ψυχές, πού τόσο ἐπιμελῶς φύλαγα στά σπλάχνα μου κι ἡδονιζόμουν νά τίς κρατῶ φυλακισμένες, τίς ἀνέστησε. Τί μοῦ ἀπομένει, πλέον;

Οἱ πιστοί, μπροστά στό θρηνολόγημα τοῦ ἅδη, μέ γλυκιά χαρά ἀναφωνοῦν. Δόξα, Κύριε, στό πάθος καί στήν Ἀνάστασή σου, πού ἔγιναν αἰτία συντριβῆς τοῦ βασιλείου τοῦ θανάτου!

Στίχ. «Αἰνεῖτε τόν Κύριον, πάντα τά ἔθνη, ἐπαινέσατε αὐτόν, πάντες οἱ λαοί».

Αἰνεῖτε τόν Κύριο ὅλα τά ἔθνη, ὑμνήσατε αὐτόν ὅλοι οἱ λαοί.

«Σήμερον ὁ ᾅδης στένων βοᾷ· Κατελύθη μου ἡ ἐξουσία· ἐδεξάμην θνητόν ὥσπερ ἕνα τῶν θανόντων· τοῦτον δέ κατέχειν ὅλως οὐκ ἰσχύω, ἀλλ᾽ ἀπολῶ μετά τούτου ὧν ἐβασίλευον· ἐγώ εἶχον τούς νεκρούς ἀπ᾽ αἰῶνος, ἀλλά οὗτος ἰδού πάντας ἐγείρει. Δόξα, Κύριε, τῷ σταυρῷ σου καί τῇ ἀναστάσει σου».

Σήμερα ὁ ἅδης στενάζοντας βοᾶ: Ἡ ἐξουσία μου καταλύθηκε· δέχτηκα μέσα μου θνητόν σάν ἕναν ἀπ᾽ αὐτούς πού πεθαίνουν· αὐτόν ὅμως δέν ἔχω διόλου τή δύναμη νά κρατήσω, ἀλλά μαζί του θά χάσω κι αὐτούς πάνω στούς ὁποίους βασίλευα· ἐγώ εἶχα στήν ἐξουσία μου τούς νεκρούς, πού πέθαιναν ἀπό τήν ἀρχή, ἀλλά νά, αὐτός ἀνασταίνει τούς πάντες. Δόξα, Κύριε, στό σταυρό καί τήν Ἀνάστασή σου.

Τό πικρό θρηνολόγημα τοῦ ἅδη συνεχίζεται. Κλαίει ὁ ψευτοκολοσσός τῆς ἀδικίας στά συντρίμματα τῆς ἐξουσίας του. Τί ἔπαθα, ἀλήθεια; μονολογεῖ· δέχτηκα μέσα μου ἕνα φαινομενικά κοινό θνητό. Ὅμως δέν ἔχω τή δύναμη νά τόν κρατήσω. Εἶναι πολύ ἰσχυρότερός μου. Εἶναι ἄνθρωπος μέ τό Θεό μαζί! Φοβᾶμαι ὅτι ὄχι μόνο αὐτόν θά χάσω, ἀλλά μαζί του θά χάσω καί ὅλους τούς ἄλλους, πού ὥς τώρα ἀνενόχλητα κρατοῦσα. Ἐγώ τούς φύλαγα ἐπιμελῶς στό σκοτεινό ἄντρο μου· καί ἔρχεται αὐτός νά τούς ἐλευθερώσει. Ἡ συντριβή μου εἶναι πλήρης καί τελειωτική. Χάθηκα στό μυστήριο τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί τῆς Παρθένου!

Στά ἐρείπια τοῦ ἅδη ἀνθοῦν ὁ σταυρός καί ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Αὐτή δοξάζουν πανηγυρικά τά εὐσεβή μέλη τῆς Ἐκκλησίας!

Στίχ. «ὅτι ἐκραταιώθη τό ἔλεος αὐτοῦ ἐφ᾽ ἡμᾶς, καί ἡ ἀλήθεια τοῦ Κυρίου μένει εἰς τόν αἰῶνα».

Διότι τό ἔλεος αὐτοῦ ἔγινε κραταιό σέ μᾶς καί ἡ ἀξιοπιστία τοῦ Κυρίου μένει παντοτινά.

«Σήμερον ὁ ᾅδης στένων βοᾷ· Κατεπόθη μου τό κράτος· ὁ ποιμήν ἐσταυρώθη καί τόν Ἀδάμ ἀνέστησεν· ὧν περ ἐβασίλευον ἐστέρημαι, καί οὕς κατέπιον ἰσχύσας, πάντας ἐξήμεσα· ἐκένωσε τούς τάφους ὁ σταυρωθείς· οὐκ ἰσχύει τοῦ θανάτου τό κράτος. Δόξα, Κύριε, τῷ σταυρῷ σου καί τῇ ἀναστάσει σου».

Σήμερα ὁ ἅδης στενάζοντας βοᾶ: Ἀφανίστηκε τό κράτος μου· ὁ ποιμένας (ὁ Χριστός) σταυρώθηκε καί ἀνέστησε τόν Ἀδάμ· στερήθηκα τούς ὑπηκόους μου· καί ὅσους μπόρεσα ὥς τώρα νά καταπιῶ, ὅλους τούς ἀπέβαλα. Ἄδειασε τούς τάφους ὁ σταυρωθείς Θεάνθρωπος. Δέν ἔχει πλέον ἰσχύ ἡ ἐξουσία τοῦ θανάτου. Δόξα, Κύριε, στό σταυρό καί τήν Ἀνάστασή σου.

Θρηνολογώντας ὁ ἅδης, κηρύσσει ἄθελά του τίς μεγάλες ἀλήθειες τῆς πίστης. Τό κράτος μου ἀφανίστηκε μέ τήν ἐπίσκεψη τοῦ παράδοξου νεκροῦ. Ὁ ποιμένας ὁ καλός σταυρώθηκε, καί τό παραπλανηθέν πρόβατο, ὁ Ἀδάμ, ἀναστήθηκε· ἐγώ ἔχω ὁριστικά στερηθεῖ τούς ὑπηκόους μου καί ὅσους μπόρεσα ὥς τώρα νά καταπιῶ, ὅλους τούς ἀπέβαλα. Ὁ Υἱός τῆς Παρθένου μέ ἀνακάτεψε καί τό στομάχι μου δέν μπόρεσε νά κρατήσει τό μακάβριο περιεχόμενό του. Τό πιοτό τῆς ἀθανασίας ἦταν πολύ πικρό γιά μένα. Ἀπέβαλα ὅλες τίς κατεχόμενες ψυχές. Ἄδειασε τούς τάφους ὁ σταυρωθείς Υἱός τοῦ Θεοῦ. Ὁ θάνατος δέν ἰσχύει πιά. Παρέλυσαν τά δεσμά του, μέ τά ὁποῖα τύλιγε τό γένος τῶν θνητῶν. Ἡ ἀθανασία νίκησε τή νέκρωση, ἡ ἀφθαρσία τή φθορά! Δόξα, Κύριε, στό σταυρό καί τήν Ἀνάστασή σου!

«Τήν σήμερον μυστικῶς ὁ μέγας Μωϋσῆς προδιετυποῦτο λέγων· Καί εὐλόγησεν ὁ Θεός τήν ἡμέραν τήν ἑβδόμην. Τοῦτο γάρ ἐστι τό εὐλογημένον Σάββατον· αὕτη ἐστίν ἡ τῆς καταπαύσεως ἡμέρα, ἐν ᾗ κατέπαυσεν ἀπό πάντων τῶν ἔργων αὐτοῦ ὁ μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ, διά τῆς κατά τόν θάνατον οἰκονομίας τῇ σαρκί σαββατίσας· καί εἰς ὅ ἦν πάλιν ἐπανελθών διά τῆς ἀναστάσεως, ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωήν τήν αἰώνιον ὡς μόνος ἀγαθός καί φιλάνθρωπος».

Ὁ μέγας Μωυσῆς προδιατύπωνε μυστικῶς τή σημερινή ἡμέρα, λέγοντας: Καί ὁ Θεός εὐλόγησε τήν ἡμέρα τήν ἑβδόμη· διότι αὐτή εἶναι τό εὐλογημένο (ἀπό τό Θεό) Σάββατο· αὐτή εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς ἀναπαύσεως, κατά τήν ὁποία ξεκουράστηκε ἀπό ὅλα τά ἔργα του ὁ μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ, σαββατίσας (ἀναπαυθείς) διά τοῦ θανάτου τῆς σαρκός του, σύμφωνα μέ τήν οἰκονομία τοῦ Θεοῦ· καί διά τῆς Ἀναστάσεώς του ἐλθών καί πάλι σ᾽ ἐκεῖνο πού ἦταν προηγουμένως, μᾶς χάρισε τήν αἰώνια ζωή, ὡς μόνος ἀγαθός καί φιλάνθρωπος.

Τήν ταφή τοῦ Κυρίου προδιατύπωσε μυστικά ὁ μέγας προφήτης Μωυσῆς, μέ ὅσα ἔγραψε γιά τό πρῶτο σάββατο, τήν ἡμέρα τήν ἑβδόμη, μετά τό πέρας τῆς δημιουργίας: «Καί εὐλόγησε ὁ Θεός τήν ἡμέραν τήν ἑβδόμην καί ἡγίασεν αὐτήν».

Αὐτά ὁ ὑμνογράφος τά ἐφαρμόζει στόν ἐνταφιασμό τοῦ Κυρίου. Αὐτό εἶναι τό εὐλογημένο Σάββατο, ἀναφωνεῖ. Αὐτή εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς ἀναπαύσεως, κατά τήν ὁποία ὁ μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ περάτωσε τό ἔργο τῆς λυτρωτικῆς θείας οἰκονομίας, ξεκουράστηκε σωματικῶς στόν τάφο, μετά τό πάθος καί τό θάνατό του. Παραβάλλεται, λοιπόν, ἡ πρώτη κατάπαυση τοῦ δημιουργοῦ Θεοῦ, πρός τή δεύτερη κατάπαυση τοῦ λυτρωτῆ Θεοῦ. Ἄλλη κατάπαυση δέν ὑπάρχει.

Ἡ ἀποκατάσταση τῆς δημιουργίας εἶναι ὁριστική καί ἀμετάκλητη. Τήν τρίτη ἡμέρα ἀπό τῆς ταφῆς του ὁ Χριστός, καί ἀφοῦ ἔχει προηγουμένως νικήσει ὁλοσχερῶς τόν ἅδη, θ᾽ ἀναστηθεῖ ἐκ τῶν νεκρῶν, δοξασμένος καί ἄφθαρτος, ἀφοῦ ἀποβάλει τά σημάδια τῆς κατά σάρκα οἰκονομίας, τά ἀδιάβλητα πάθη καί τή φθαρτότητα γενικά τῆς ἀνθρώπινης φύσης. Θά ἐπανέλθει λοιπόν στήν πρό τῆς θείας οἰκονομίας κατάσταση, στούς μακάριους κόλπους τῆς Τριάδας, κομίζοντας ὅμως μαζί του καί τήν ἀνθρώπινη φύση του, ἀπό τήν ὁποία οὐδέποτε θά ἀποχωριστεῖ.

Αὐτό εἶναι τό μέγα θαῦμα τῆς λυτρώσεως: Ἡ αἰώνια ἐγκαθίδρυση τοῦ ἀνθρώπου στήν Τριάδα, χωρίς τοῦτο νά σημαίνει αὔξηση τῶν ὑποστάσεων τῆς Τριαδικῆς Θεότητας. Δέ θά γίνουν δηλαδή τέσσερις οἱ ὑποστάσεις. Ἡ ἀνθρώπινη φύση θά εἶναι ἑνωμένη μέ τή θεότητα τοῦ Λόγου καί τίποτα περισσότερο.

Ο Εωσφόρος και η πτώση του

Ο Εωσφόρος και η πτώση του

Ο σατανάς πριν από την πτώση του....

Αρχικά ο Εωσφόρος «αυτός που μεταφέρει το φως» και οι άγγελοι του δε δημιουργήθηκαν κακοί. Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ουράνια πνεύματα κατέχοντας θέση στο ύψιστο σημείο των Ασωμάτων Δυνάμεων και της πνευματικής τελειότητας.

Σαν πνεύμα είναι αγέραστος και αθάνατος κατέχοντας όλες τις ιδιότητες του αγγελικού κόσμου, δεν έχει χρονικούς και τοπικούς περιορισμούς,είναι αεικίνητος, έχει υψηλή πνευματική διαύγεια, είναι άυλος, αυτάρκης και εξαρτάται μόνο από το Θεό.

Πριν από την πτώση του ήταν ο πρώτος στην ιεραρχία των αγγέλων έχοντας δύναμη, λαμπρότητα, σοφία αλλά και την καλοσύνη της αγγελικής φύσης. Πως λοιπόν αυτό το λαμπρό ουράνιο πνεύμα κατρακύλησε στην πτώση; Πριν όμως παρακολουθήσουμε την πτώση του Εωσφόρου θα πρέπει να γνωρίζουμε για τους αγγέλους τα εξής:

1. Οι άγγελοι δημιουργήθηκαν πριν από την κτίση του κόσμου (Ιώβ λη 7).

2. Είναι όντα πνευματικά και ασώματα.

3. Ως πλάσματα του Θεού έχουν ελεύθερη βούληση.

4. Μπορούν να προκόψουν πνευματικά ή να πέσουν σε αμαρτία.

Ετσι στα πλαίσια της παραχωρημένης από το Πανάγαθο Θεό ελευθερίας ο Εωσφόρος διάλεξε την πτώση του.

Ο προφήτης Ιεζεκιήλ περιγράφει ως εξής την πτώση του (28:15): «Από την ημέρα που πλάστηκες μέχρι την ημέρα που αμάρτησες ήσουν τέλειος στη συμπεριφορά σου». Και συνεχίζει στο στιχ. 17 ο Ιεζεκιήλ: «επειδή είχες ομορφιά περηφανεύτηκες, επειδή είχες μεγάλη δόξα η σοφία σου διαφθάρθηκε». Η υπερηφάνεια του Εωσφόρου μετατράπηκε σε αυταπάτη και τελικά κατέληξε σε στάση. Ο προφήτης Ησαΐας αναφέρει στο 14: 13, 14 : «έλεγες μέσα σου στον ουρανό θα ανεβώ και τον θρόνο μου θα υψώσω πάνω από τα άστρα του Θεού, θα πάρω θέση πάνω στο βουνό… θα ανεβώ πάνω από τα σύννεφα και με τον Ύψιστο θα είμαι ίσος». Η περηφάνια κατάντησε αλαζόνα τον Εωσφόρο με αποτέλεσμα να έχει ξεγελαστεί σε άκρατο σημείο και να ζητάει να είναι ίσος με το Θεό. Η αλαζονεία λοιπόν ήταν ένα από τα πλέον βασικά αίτια που οδήγησαν τον Εωσφόρο στην πτώση. Μαζί του παρέσυρε και ένα μεγάλο αριθμό αγγέλων από όλα τα Τάγματα (Αποκ. 12:4).

Κατά την πτώση των Αγγέλων ο Αρχάγγελος Μιχαήλ φωνάζει ''Στώμεν Καλώς στώμεν μετά φόβου'' και έτσι η πτώση των Αγγέλων σταματάει. Οι Άγγελοι του Θεού μένουν για πάντα καλοί ενώ του Εωσφόρου μετατρέπονται σε δαιμόνια.

Η στάση του Εωσφόρου μετατράπηκε σε τραγωδία καθώς ο Αρχάγγελος Μιχαήλ τον εκδίωξε από τον ουρανό και τον γκρέμισε στη γη. (Αποκ. 12:17-19) «Και εγένετο πόλεμος εν τω ουρανώ ο Μιχαήλ και οι άγγελοι αυτού – του πολεμήσαι μετά του δράκοντος και ο δράκων επολέμησε και οι άγγελοι αυτού. Και ουκ ίσχυσεν, ουδέ τόπος ευρέθη αυτώ έτι εν τω ουρανώ, και εβλήθη ο δράκων – ο όφις ο μέγας ο αρχαίος, ο καλούμενος διάβολος και ο σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, εβλήθη εις την γήν και οι άγγελοι αυτού μετ αυτού εβλήθησαν». Ο προφήτης Ησαΐας απορεί (12:4): «πως έπεσες από τον ουρανό Εωσφόρε, τέκνο της αυγής;».


Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ

Πρέπει να καταλάβει ο καθένας τον φοβερό αυτόν εχθρό του ανθρώπου.

ΕΙΝΑΙ ΚΕΝΟΣ ΠΑΝΤΟΣ ΑΓΑΘΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ: Αυτό σημαίνει ότι ο σατανάς μόνο κακό μπορεί να κάνει και να επιφέρει πόνο και καταστροφή.

ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ: χρησιμοποιεί με ωραιοποιημένο τρόπο το ψέμα για να παραπλανεί τους ανθρώπους ώστε να πέσουν σε αμαρτήματα και να απολέσουν την ψυχή τους.

ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΣ ΑΛΑΖΟΝΑΣ: Νομίζει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα ενώ στο βάθος γνωρίζει πολύ καλά πόσο αδύναμος είναι απέναντι στον Θεό.

ΕΧΕΙ ΜΑΝΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ: Από τη μέρα της πτώσης του μέχρι και σήμερα επιδιώκει την καταστροφή της ανθρωπότητας αλλά και παντός αγαθού έργου.

ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΑΠΑΤΕΩΝΑΣ: Καθημερινά χρησιμοποιεί αναρίθμητες απατεωνιές και διάφορα ψευτοθαύματα για να ρίχνει σε πλάνη και κατόπιν σε αμαρτία τους ανθρώπους.

ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΣ: Μισεί θανάσιμα το ανθρώπινο γένος και έχει επικεντρωθεί στην καταστροφή του. 'Ολες του οι δυνάμεις διεξάγουν έναν ασταμάτητο πόλεμο αρπάζοντας καθημερινά εκατομμύρια ψυχές και καταστρέφοντας άλλα τόσα σώματα Ο σατανάς βρίσκεται πάντα υπό τον έλεγχο του Θεού: Κατά την πτώση του παρέσυρε μαζί του και ένα πλήθος αγγέλων από όλα τα τάγματα. Στην Αγία Γραφή οι παρασυρόμενοι άγγελοι ονομάζονται διάβολοι, δαιμόνια, τελώνια ή κακά πνεύματα. Κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό των δαιμόνων, αλλά είναι σίγουρο ότι ο αριθμός τους είναι ασύλληπτα μεγάλος. Εξαιτίας του μεγάλου αριθμού τους και επειδή είναι πνεύματα αεικίνητα υπάρχει η αίσθηση ότι ο σατανάς με το κακό είναι παντού. Σαν ένα όμως δημιούργημα του Θεού στην πραγματικότητα δεν είναι πανταχού παρών ούτε ο ίδιος αλλά ούτε και οι δαίμονές του. Ο μεγάλος αριθμός όμως των δαιμόνων εξασφαλίζει να βρίσκεται το κακό παντού.

Παρ' όλη όμως την δύναμη και τις δυνάμεις που διαθέτει ο σατανάς τα πάντα που τον αφορούν βρίσκονται συνεχώς κάτω από τον έλεγχο του Θεού.

'Ενα μέσο ελέγχου του από τον Θεό και κατά μία έννοια ο περιορισμός της δράσης του κατά των ανθρώπων είναι η πίστη. 'Ενα άλλο πολύ σημαντικό μέσο ελέγχου του διαβόλου είναι και η μετάνοια. Την μετάνοια την θεωρώ και ένα προνόμιο - Θείο Δώρο - από τον Θεό προς τον άνθρωπο και ειδικά προς τον αμαρτωλό άνθρωπο. 'Ετσι όπως φαίνονται τα πράγματα ο Θεός το προνόμιο της μετάνοιας δεν το παραχώρησε στον σατανά και στους υπόλοιπους εκπεσώντες αγγέλους. Ειλικρινής μετάνοια, πίστη και αγάπη αγιάζουν τον άνθρωπο και απομακρύνουν τον σατανά.

Ονόματα του που αναφέρονται στην Αγία Γραφή: Φίδι

Μικρό κέρατο

Εωσφόρος

Βασιλιάς της Βαβυλώνας

Σατανάς

Βασιλιάς της Τύρου

Ο πονηρός

Ο πειράζων

Βεελζεβούλ

Διάβολος

Ο εχθρός

Ο άρχων του κόσμου τούτου

Ο υιός της απώλειας

Πατήρ του ψεύδους

Βελζεβούλ

Ο αντίδικος υμών

Ο άνθρωπος της αμαρτίας

Ο υιός της απώλειας

Βελιάλ

Δράκων

Ο όφις ο μέγας ο αρχαίος

Ο κατήγορος των αδελφών ημών

Αβαδδών

Κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος αυτού

Εξουσία του σκότους

Στόχοι του

Ο σατανάς προσπαθει να μιμηθεί το Θεό, έτσι προετοιμάζει το έδαφος στην γη για την υποδοχή του ιού του. Για την εξυπηρέτηση των σκοπών του προσπαθεί να πείσει ότι ο ίδιος είναι δημιούργημα της φαντασίας των ανθρώπων και ότι δεν υπάρχει.

Να μοιραστούμε με τους άλλους τη μεγάλη χαρά της Ανάστασης…

Να μοιραστούμε με τους άλλους τη μεγάλη χαρά της Ανάστασης…

 Επειδή ο Χριστός, ο Θεός μας, είναι αληθινός άνθρωπος, πέθανε μ’ ένα πλήρη και γνήσιο ανθρώπινο θάνατο πάνω στο Σταυρό. Αλλά επειδή δεν είναι μόνο αληθινός άνθρωπος αλλά και αληθινός Θεός, επειδή είναι η ίδια η ζωή και η πηγή της ζωής, αυτός ο θάνατος δεν ήταν, και δεν θα μπορούσε να είναι, το τελικό κλείσιμο.
Η ίδια η Σταύρωση είναι μια νίκη αλλά ενώ τη Μ. Παρασκευή η νίκη είναι κρυμμένη, το πρωί του Πάσχα διακηρύσσεται. Ο Χριστός ανασταίνεται από τους νεκρούς και με την ανάστασή του μας λυτρώνει από την αγωνία και τον τρόμο η νίκη του Σταυρού βεβαιώνεται, η αγάπη φανερώνεται ανοιχτά, ότι είναι πιο δυνατή απ’ το μίσος και η ζωή πιο δυνατή απ’ το θάνατο. Ο ίδιος ο Θεός πέθανε και αναστήθηκε από τους νεκρούς κι έτσι δεν υπάρχει πια θάνατος ακόμη κι ο θάνατος γέμισε από το Θεό. Αφού ο Χριστός αναστήθηκε, δεν είναι ανάγκη πια να φοβόμαστε καμιά σκοτεινή ή δαιμονική δύναμη μέσα στο σύμπαν. Όπως διακηρύττουμε κάθε χρόνο στην πασχαλινή Λειτουργία τα μεσάνυχτα, με λόγια που αποδίδονται στον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο:
Μηδείς φοβείσθω θάνατον
ηλευθέρωσε γαρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος
Ανέστη Χριστός, και πεπτώκασι δαίμονες
Ανέστη Χριστός, και χαίρουσιν άγγελοι…
Εδώ, όπως και αλλού, η Ορθοδοξία τονίζει το απόλυτο. Επαναλαμβάνουμε με τον Απ. Παύλο, «ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις ημών» (Α’ Κορ. 15,14). Πώς θα συνεχίσουμε να είμαστε Χριστιανοί, αν πιστεύουμε ότι ο Χριστιανισμός έχει θεμελιωθεί πάνω σε μια πλάνη; Έτσι, όπως δεν είναι σωστό ν’ αντιμετωπίζουμε το Χριστό απλώς σαν ένα προφήτη ή δάσκαλο ηθικής και όχι σαν ενσαρκωμένο Θεό, έτσι δεν είναι αρκετό να ερμηνεύουμε την Ανάσταση, λέγοντας ότι «το πνεύμα» του Χριστού κατά κάποιο τρόπο συνέχισε να ζει ανάμεσα στους μαθητές του. Κάποιος που δεν είναι «Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού», που δε νίκησε το θάνατο πεθαίνοντας και ανασταίνοντας τον εαυτό του από τους νεκρούς, δεν μπορεί να είναι η σωτηρία μας και η ελπίδα μας. Εμείς οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι υπήρξε αληθινή ανάσταση εκ των νεκρών, με την έννοια ότι το ανθρώπινο σώμα του Χριστού ξαναενώθηκε με την ανθρώπινη ψυχή του και ότι ο τάφος βρέθηκε αδειανός.
«Υμείς δέ εστε μάρτυρες τούτων» (Λουκ. 24,48). Ο αναστημένος Χριστός μας στέλνει μέσα στον κόσμο να μοιραστούμε με άλλους τη «μεγάλη χαρά» της Ανάστασής του. Ο πατήρ Alexander Schmeman γράφει: «Από την αρχή-αρχή ο Χριστιανισμός υπήρξε η διακήρυξη της χαράς, της μόνης δυνατής χαράς πάνω στη γη… Δίχως τη διακήρυξη αυτής της χαράς ο Χριστιανισμός είναι ακατανόητος. Μόνον ως χαρά η Εκκλησία έγινε νικήτρια μέσα στον κόσμο κι έχασε τον κόσμο όταν έχασε τη χαρά, όταν έπαψε να είναι μάρτυρας αυτής της χαράς. Απ’ όλες τις κατηγορίες εναντίον των Χριστιανών, η πιο τρομερή εκφράστηκε από τον Nietzsche όταν είπε ότι οι Χριστιανοί δεν είχαν χαρά … «Μη φοβείσθε ιδού γαρ ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην» -έτσι αρχίζει το ευαγγέλιο και τελειώνει: «και αυτοί προσκυνήσαντες αυτόν υπέστρεψαν εις Ιερουσαλήμ μετά χαράς μεγάλης…» (Λουκ. 2,10,24,52). Κι εμείς πρέπει να επανακτήσουμε το μήνυμα της μεγάλης χαράς».
Γράφει ο π. Δημήτριος Staniloae: «Η βαθειά προέλευση της ελπίδας και της χαράς που χαρακτηρίζουν την Ορθοδοξία και που εισχωρούν σ’ όλη τη λατρεία της είναι η Ανάσταση. Το Πάσχα, το κέντρο της Ορθόδοξης Λατρείας, είναι μία έκρηξη χαράς, είναι η ίδια χαρά που ένιωσαν οι Απόστολοι όταν είδαν τον αναστημένο Σωτήρα. Είναι η έκρηξη της χαράς του σύμπαντος στο θρίαμβο της ζωής, έπειτα από τη συντριπτική θλίψη για το θάνατο -το θάνατο που ακόμη και ο Κύριος της ζωής έπρεπε να υποφέρει όταν έγινε άνθρωπος. «Ουρανοί μεν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γη δε αγαλλιάσθω εορταζέτω δε κόσμος, ορατός τε άπας και αόρατος Χριστός γαρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώνιος». Τώρα όλα τα πράγματα έχουν γεμίσει με τη βεβαιότητα της ζωής, ενώ πριν όλα πήγαιναν σταθερά προς το θάνατο.
Η Ορθοδοξία δίνει έμφαση με ιδιαίτερη επιμονή στην πίστη του Χριστιανισμού για το θρίαμβο της ζωής.»

(Από το βιβλίο «Ο Ορθόδοξος Δρόμος», του Επισκόπου Διοκλείας Καλλίστου Γουέαρ)

CHRİSTOS ANESTİ - ( Πέτρος Γαϊτάνος )

Χριστός Ανέστη!!

Χριστός Ανέστη Αδέρφια! Εύχομαι Υγεία στις Οικογένειές σας, και καλή Λευτεριά στην Πατρίδα μας.

Καλό Πάσχα σε όλους...,και στους Έλληνες του εξωτερικού! 

Μελέτη περί του Αγίου Γολγοθά και του Παναγίου Τάφου

Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΓΟΛΓΟΘΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ*

  Αρχιεπισκόπου Ιορδάνου Τ.Π. Θεμελή - Αγία Σιών, τεύχη Γ' - Δ' Ιεροσόλυμα 1928

Τα δημόσια Οικοδομήματα του Πασχαλίου Χρονικού εξηγήθηκαν εικαστικά (καλλιτεχνικά) από τον πατέρα Germer Durand.[1] Αυτός έκανε την υπόθεση ότι το τετράνυμφο θα είναι η πηγή του Σιλωάμ, η οποία έχει μνημονευθεί από τον προσκυνητή των Βορδιγάλλων ως «quadriporticus», δηλαδή ως τέσσερις περίστυλοι. Ασφαλώς, υπάρχει η βεβαίωση ότι ο Αυτοκράτορας στην περιοχή του Ιουδαϊκού ναού ανήγειρε ναό του Καπιτωλίου Διός και έστησε μέσα σε αυτόν ένα άγαλμά του.[2] Ο προσκυνητής των Βορδιγάλλων (333) λέει ότι είδε δύο αγάλματα του Αδριανού(;). Αυτή η άποψη αποδείχθηκε αργότερα λανθασμένη, αλλά πρόλαβε να παγιδεύσει και τον ίδιο τον Γερμανό καθηγητή της Βόννης Krafft, ο οποίος από την επιγραφή που υπήρχε συμπέρανε ότι η πύλη σε εκείνο το σημείο ήταν έργο του Αδριανού. Και ο A. Thierry κατά τον ίδιο τρόπο υποστήριξε ότι τα δύο αγάλματα είναι του Αδριανού.[3] 

Πολλοί θεωρούν ότι άδικα τα δύο αγάλματα αποδόθηκαν στον Αδριανό. Το ένα από αυτά τα δύο παριστάνει τον Αντωνίνο τον Ευσεβή, διότι από έξω από τον περίβολο του Haram-ech-Cherif προς τα δεξιά και απέναντι από την πύλη της κάτω πλευράς του El-Aksa φαίνεται στο τείχος επιγραφή, η οποία αποτελεί μέρος της βάσης του αγάλματος:

TITO AEL. HADRIANO
ANTONINO AVG. PIO
P. P. PONTIF. AVGVR.
D. D. 

Αυτή η επιγραφή σημαίνει: «προς τιμή του Αυτοκράτορα Καίσαρα Τίτου Αιλίου Αδριανού Αντωνίνου Αυγούστου του Ευσεβούς, Πατέρα της Πατρίδος, Ποντίφικα, Προφήτη με απόφαση των βουλευτών».[4] 

Από τους "θεούς", εκτός από τον Δία, λατρεύονταν ο Βάκχος, ο Σέραπις, οι Διόσκουροι και η Αφροδίτη. Δεν είναι, όμως, γνωστό πότε εισήχθη η λατρεία αυτών των θεών, αλλά είναι αναμφίβολο ότι αυτοί εδώ οι ναοί υπήρξαν πράγματι στην Ιερουσαλήμ.

Ο Ευσέβιος λέει ότι στους Αγίους Τόπους ασεβείς άνδρες έστησαν άγαλμα στην Αφροδίτη, ενώ ο Νικητής Κωνσταντίνος στην επιστολή του προς τον Επίσκοπο Ιεροσολύμων γράφει ότι στον ιερό τόπο υπήρχε απρεπέστατο άγαλμα. Τα ίδια επαναλαμβάνουν και οι ιστορικοί Σωκράτης, Σωζόμενος και Αλέξανδρος ο Μοναχός, χωρίς, όμως, να προσδιορίζουν το χρόνο της ίδρυσης αυτού του αγάλματος. Μόνο ο Ιερώνυμος γύρω στα 395[5] λέει ότι από τον Αδριανό μέχρι τον Κωνσταντίνο υπήρχε άγαλμα του Δία στον τόπο της Αναστάσεως και της Αφροδίτης πάνω στον Γολγοθά. Τελευταία ερευνήθηκε από το Αγγλικό Παλαιστινολογικό τύπο η άποψη ότι μετά την καταστροφή από τον Τίτο, οι ειδωλολάτρες στην Ιερουσαλήμ ανήγειραν ναό της Αστάρτης στη θέση του Παναγίου Τάφου.[6]

Για αυτό το γεγονός υπάρχει η ένσταση, την οποία τονίζει ο Crome και  άλλοι σε υπερβολικό βαθμό, ότι οι Ρωμαίοι ποτέ δεν ίδρυαν τους ναούς τους στους τόπους των θανατικών τους εκτελέσεων, τους οποίους η θρησκευτική συνείδηση θεωρεί ανόσιους και βέβηλους.[7]

Η αλήθεια είναι ότι ο τόπος του Γολγοθά δεν ήταν ούτε εκ φύσεως ούτε από το νόμο ένας τόπος θανατικών εκτελέσεων∙ απλά, εκεί συνέβη η σταύρωση του Χριστού και των ληστών. Έπειτα, όμως, όταν αυτή η τοποθεσία συμπεριλήφθηκε στην πόλη με τα νέα τείχη του Αδριανού, θεωρήθηκε ότι ήταν ιερή και από τους ίδιους τους ειδωλολάτρες, χωρίς να επηρεάσει τις προλήψεις τους το μεμονωμένο γεγονός της σταύρωσης. Εκτός από αυτό, ο Γολγοθάς, από τη σταύρωση του Κυρίου και εξής, δεν είναι πλέον φρικτό ξύλινο κατασκεύασμα των κακούργων. Εδώ, στον Γολγοθά, σβήνει η κάθε αμαρτία, πηγάζει η σωτηρία και γι' αυτό στη χριστιανική συνείδηση θεωρείται μεγαλοπρεπές και συγχρόνως σεμνό θυσιαστήριο. Αυτό που είναι σιχαμερό για τον ειδωλολάτρη και τον Ιουδαίο γίνεται ποθητό και τίμιο για τον Χριστιανό.[8] Γι' αυτό ο Γολγοθάς από τη στιγμή της σταύρωσης είναι ο πιο ιερός τόπος. Η αντιπάθεια, από την άλλη, των ειδωλολατρών προς τους χριστιανούς, κάλλιστα θα μπορούσε να εξηγήσει την ίδρυση ειδωλολατρικού ναού στον Γολγοθά. Και η ίδια η ιστορία μαρτυρεί τη μετατροπή των ειδωλολατρικών ναών σε εκκλησίες και των εκκλησιών σε τεμένη. Ο Ρουφίνος (345-410) λέει[9] ότι το άγαλμα της Αφροδίτης στήθηκε εκεί που σταυρώθηκε ο Ιησούς, ώστε οι χριστιανοί, οι οποίοι τιμούσαν αυτόν τον τόπο, αντί να αποδίδουν τη λατρεία στον Χριστό, να την αποδίδουν στην Αφροδίτη. Ο Παυλίνος από τη Νώλη (353-431) γράφοντας προς τον Σεβήρο[10] λέει ότι ο Αδριανός, επειδή ήθελε φανερά να σβήσει τη Χριστιανική πίστη με την εξαφάνιση των αγίων Τόπων, έστησε άγαλμα του Δία εκεί. Ο Σουλπίκιος Σεβήρος (363-420) αναφέρει ότι τα αγάλματα των δαιμόνων ήταν στο ναό, εκεί όπου ο Κύριος έζησε τα πάθη Του. Ο Αμβρόσιος (340) στον ψαλμό XLVII (47) αναφέρεται στον Γολγοθά λόγω του αγάλματος της Αφροδίτης «Venerarium»[11] που υπήρχε εκεί.

Την ύπαρξη τέτοιων ναών στο μέρος αυτό, εκτός από τις ιστορικές ενδείξεις που έχουν μνημονευθεί παραπάνω, πιστοποιεί και η νομισματική.[12] Άλλωστε και η ίδια η λέξη Γολγοθάς που συγγενεύει με το κοσμητικό επίθετο Calva  της Αφροδίτης υποδηλώνει κάποια παρόμοια σύνδεση με το Καπιτώλιο. Αυτή η λέξη παράγεται από το caput: κεφάλι και το Olus ή Tolus και σημαίνει κεφάλι του βασιλιά Όλου ή Τόλου που ανακαλύφθηκε στην κορυφή του Καπιτωλίνου λόφου στη Ρώμη, όταν τέθηκαν εκεί τα θεμέλια του ναού του Δία. Επομένως, και οι δύο λέξεις Καπιτώλιο και Γολγοθάς έχουν την ίδια σημασία και μπορούμε να πούμε ότι το Καπιτώλιο της Ιερουσαλήμ ήταν ο Γολγοθάς.[13]

Στον Καπιτωλίνο λόφο υπήρχε και ναός της Καπιτωλίνης Αφροδίτης ή της Συριακής Αστάρτης και ονομαζόταν Venus Victrix ή Calva, απ' όπου παράγεται το Calvaria που εξηγείται με τη λέξη Γολγοθάς. Αλλά ας επιμείνουμε πιο πολύ στην ετυμολογία. Στην Ανατολή η Αφροδίτη λατρευόταν στην Κύπρο και ιδιαίτερα στους Γολγούς, πόλη που πήρε το όνομά της από τον Γόλγο, γιο της Αφροδίτης, που απέκτησε με παράνομο γάμο. Κατά τον Sepp[14] η πόλη ονομάστηκε έτσι από το κωνοειδές σχήμα Heb; galgal golgol, το οποίο σχήμα πρωταγωνιστεί στις τελετές που είναι συνδεδεμένες με τη λατρεία της Αφροδίτης, την οποία αποκαλούν «γολγών άνασσα» (=βασίλισσα των γολγών).

Από τους νεότερους ερευνητές ο Mommert υποστηρίζει τη γνησιότητα του Γολγοθά ως εξής:

«Αναμφισβήτητα ήταν γνωστή η τοποθεσία του Γολγοθά και του Παναγίου Τάφου στους ανθρώπους που ζούσαν κατά το θάνατο και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού, είτε ήταν φίλοι Του είτε εχθροί Του. Αυτό το μαρτυρούν ο Ιωάννης με τη Μαρία, τη Μητέρα του Ιησού, και τις ευσεβείς γυναίκες που στέκονταν δίπλα στον Σταυρό, οι βρισιές κατά του Χριστού από τους εχθρούς Του, η Αποκαθήλωση από τον Σταυρό, η φρουρά γύρω από τον Τάφο και η επίσκεψη του Πέτρου, του Ιωάννη και των ευσεβών γυναικών στην περιοχή, όπως διηγείται το ιερό Ευαγγέλιο.

Από αυτούς τους σύγχρονους, βέβαια, πολλοί ακόμα ζούσαν, όταν μετά από δέκα περίπου έτη από τον Σταυρικό θάνατο του Σωτήρα η πόλη επεκτάθηκε με το τείχος του Αγρίππα και περιέλαβε μέσα και τον Γολγοθά. Μερικοί επέζησαν και μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο γύρω στο 70 μ. Χ. Σχετικά με έναν Συμεών, γιο του Κλεόπα, που κατέλαβε την επισκοπική έδρα των Ιεροσολύμων το έτος 64, γνωρίζουμε ότι έζησε μέχρι την ηλικία των 129 ετών και πέθανε μαρτυρικά το 108, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Τραϊανός. Έτσι η μαρτυρία των συγχρόνων του Ιησού Χριστού φτάνει μέχρι το πρώτο τέταρτο του δεύτερου αιώνα. Είναι αναμφισβήτητο ότι μετά την επέκταση της πόλης και της επισκευής του επονομαζόμενου τρίτου τείχους του Αγρίππα, η μνήμη των αγίων Τόπων δεν έσβησε, καθώς ο Γολγοθάς βρισκόταν κοντά στο αποκαλούμενο δεύτερο τείχος και κοντά στις πύλες της πόλης, και οι οικοδομές που βρίσκονταν στο μέρος αυτό θα δυσκόλευαν την υπεράσπιση της πόλης. Στον Γολγοθά μέχρι και τη βασιλεία του Αδριανού δεν κτίστηκε κανένα οικοδόμημα, όπως συμπεραίνεται από το ότι ο Αδριανός, όταν έχτισε τα οικοδομήματα εκεί το 135, δεν κατεδάφισε κανένα κτίριο.

Αναμφισβήτητο είναι και ότι η καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο δεν μπόρεσε να σβήσει τη μνήμη των αγίων Τόπων. Σύμφωνα με εξήγηση των Ρωμαίων, η χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων έφυγε και εγκαταστάθηκε στην Πέλλα, πέρα από τον Ιορδάνη. Ο Επιφάνιος, ο Επίσκοπος της Κύπρου, κατά το 367 πληροφορεί ότι μετά την αναχώρηση του Τίτου η χριστιανική κοινότητα επανήλθε και πάλι στην πατρίδα της και εγκαταστάθηκε στα ερείπια της πόλης.

Αναμφισβήτητο είναι και το ότι το 135, όταν ο Αυτοκράτορας Αδριανός, μετά την κατάπνιξη της επανάστασης του Βαρ Κοχέβα, ίδρυσε πάνω στα ερείπια της αρχαίας Ιουδαϊκής Ιερουσαλήμ τη Ρωμαϊκή αποικία Αιλία, οι άγιοι Τόποι του Γολγοθά και του Παναγίου Τάφου ήταν καλά γνωστοί και οι χριστιανοί τους τιμούσαν∙ διότι διαφορετικά οι ειδωλολάτρες δε θα έστρεφαν την προσοχή τους στο μέρος αυτό και δε θα το μόλυναν με την ίδρυση ιερού της Αφροδίτης. Αναμφισβήτητο ακόμη είναι ότι οι χριστιανοί δεν ξέχασαν τους αγίους Τόπους, και όταν ακόμη δεν μπορούσαν να προσκυνήσουν εκεί. Οι πιστοί πραγματοποιούσαν τα ιερά προσκυνήματα στην Ιερουσαλήμ, οι επιστήμονες εξακολουθούσαν να καταγίνονται με τους αγίους Τόπους, όπως γίνεται φανερό από τους συγγραφείς Τερτυλλιανό, Ωριγένη, Κυπριανό, Αθανάσιο και Ιερώνυμο. Αλλά και πολλοί σκεπτικιστές συγγραφείς παραδέχονται ως δυνατή τη μέχρι του Μεγάλου Κωνσταντίνου διάσωση της παράδοσης σχετικά με την τοποθεσία των αγίων Τόπων. Διότι πράγματι, εάν εξαφανιζόταν κάθε αναφορά σχετικά με τον Γολγοθά, πώς θα μπορούσε ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος να γράψει στον Επίσκοπο Ιεροσολύμων Μακάριο να στολίσει με οικοδόμημα το γνωστό άγιο Τόπο; Επομένως, η τοποθεσία του Γολγοθά ήταν τότε πολύ γνωστή σε όλους.[15]

Από την όλη έρευνα προκύπτει ως αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα ότι η γνησιότητα του Γολγοθά και του Παναγίου Τάφου είναι τόσο αληθινή, όσο αληθινό και βέβαιο είναι ότι η Εκκλησία των Ιεροσολύμων διαφύλαξε άθικτη και αμιγή τη χριστιανική αλήθεια.  

Φιλολογική επιμέλεια για την Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Τερζή Όλγα
Πτ. Φιλοσοφίας (Α.Π.Θ.)

© www.impantokratoros.gr

*) Βλέπε Τεύχος Δ'. 1928, σελ. 193.

[1][1] Echos d' Orient 1904 σελ.. 65-71. Revue Biblique I. σελ. 369-387. Περισσότερα για την Αιλία βλέπε Deyling's de Aeliae Capitolinae orig. et historia. Munter's History of the Jewish war under Trajan and Hadrian. Το έργο αυτό μεταφράστηκε στην Bibliotheca Sacra του Robinson σελ. 393-455.
[2] Δίων Κάσσιος LXIX, 12.
[3] Ο Άγιος Ιερώνυμος, μετάφραση Νικ. Ι. Σταματιάδου, Σάμος 1893, σελ. 168.
[4] F. de Saulcy, Jerusalem, Paris 1882 σελ. 87-88.
[5] Epist. 49 ad Paulin.
[6] The camp of the tenth Legion at Jerusalem and the city of Aelia από τον W. Wilson στο Pal. Exp. Fund 1905, σελ. 138-144.
[7] Coquerel, Topographie de Jerusalem σελ. 130-131.
[8] Η μεταβολή αυτή υπενθυμίζει πολύ φυσικά το «απομάκρυνε τους άθεους» του ιερού Πολυκάρπου και τη δύναμη του Ωριγένη. Στους ειδωλολατρικούς ναούς υπήρχε η συνήθεια να μοιράζονται κλαδιά από φοίνικα∙ ο Ωριγένης,  αφού πήγε με τη βία σε ειδωλολατρικό ναό και μοίρασε τέτοια κλαδιά, είπε αμέσως: « Ελάτε να πάρετε όχι το κλαδί των ειδώλων, αλλά το βλαστό του Χριστού» (Επιφαν. αιρεσ. 1, 64).
[9] Εκκλησ. Ιστορ. X, 7.
[10] Epist. XXXI.
[11] «Dominus secundum coeli tractum in Venerario passus est, qui erat locus in parte aquilonis».
[12] F. de Sauley, Jerusalem, Paris 1882. Πρβλ. de Sauley Num. de la Terre Sainte σελ. 374. Palestine Exploration Fund 1903 σελ. 242.
[13] Pal. Explor. Fund 1902 σελ. 67-70.
[14] Das heilige Land I, 419.
[15] C. Memmert, Golgotha, 4-10∙ πρβλ. Νέα Σιών 1914,33.

Η διάθεση της αγάπης

Η διάθεση της αγάπης

Όποιος αγαπάει το Θεό, δεν είναι δυνατό να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του. Και όσους ακόμα είναι υπόδουλοι στα πάθη τους, κι αυτούς τους αγαπάει σαν τον εαυτό του, και χαίρεται με αμέτρητη και ανείπωτη χαρά, όταν τους βλέπει να διορθώνονται.

«Όποιος με αγαπάει», λέει ο Κύριος, «θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14, 23). «Και η δική μου εντολή είναι να αγαπάτε ο ένας τον άλλο» (Ιω. 15,12). Εκείνος λοιπόν που δεν αγαπάει τον πλησίον του, αθετεί την εντολή του Κυρίου. Και όποιος αθετεί την εντολή του Κυρίου, ούτε τον Κύριο είναι δυνατό ν' αγαπήσει.

Σε όλες μας τις πράξεις ο Θεός εξετάζει το σκοπό για τον οποίο τις εκτελούμε, αν δηλαδή τις κάνουμε γι' Αυτόν ή για κάτι άλλο. Όταν λοιπόν θέλουμε να κάνουμε ένα καλό, ας μην έχουμε σκοπό ν' αρέσουμε στους ανθρώπους, αλλά μόνο στο Θεό. Σ' Αυτόν ν' αποβλέπουμε και όλα να τα κάνουμε για τη δική του δόξα. Διαφορετικά, θα κουραζόμαστε χωρίς να κερδίζουμε τίποτα.

Έργο αγάπης είναι η ολόψυχη ευεργεσία προς τον πλησίον μας, η μακροθυμία και η υπομονή που δείχνουμε απέναντί του, καθώς επίσης και η φρόνιμη και συνετή χρησιμοποίηση των πραγμάτων.

Η διάθεση της αγάπης δεν φανερώνεται μόνο με την παροχή χρημάτων, αλλά πολύ περισσότερο με τη μετάδοση πνευματικού λόγου και με τη σωματική διακονία.

Άγιος Μάξιμος Ομολογητής

 Αναδημοσίευση από: Αναστάσιος

ΝΥΜΦΩΝΑ ΣΟΥ ΒΛΕΠΩ

ΤΟΝ ΝΥΜΦΩΝΑ ΣΟΥ ΒΛΕΠΩ

Σχόλιο στις πρώτες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος

του Σεβ. Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου

Οι τρεις πρώτες ημέρες της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος έχουν εισαγωγικό χαρακτήρα στα μεγάλα γεγονότα που θα εκτυλιχθούν τις επόμενες. Κύριο χαρακτηριστικό των ημερών η παρουσίαση της Εκκλησίας μας ως του νυμφώνος του Χριστού και η πρόσκληση σε όλους μας να συμμετέχουμε στην πνευματική πανήγυρη που ο Κύριος μας προσφέρει. Το πρόβλημα που επισημαίνει η Εκκλησία μας είναι ότι ο χιτώνας της υπάρξεώς μας δεν είναι κατάλληλος για μία τέτοια συμμετοχή, καθώς είναι ρερυπωμένος, και απαιτούνται ορισμένες κινήσεις από την δική μας πλευρά για να μην απορριφθούμε από τον Νυμφίο.

Εντύπωση μας προξενεί η παρομοίωση της Εκκλησίας με νυμφώνα, δηλαδή νυφικό δωμάτιο και κατ' επέκτασιν μία οικία στην οποία γίνεται μία μεγάλη πανήγυρη, με έντονο το στοιχείο της αγάπης, της χαράς, της φιλοξενίας. Έχουμε συνήθως μία παραφθαρμένη αντίληψη τόσο για την πίστη, όσο και για την Εκκλησία μας. Αφενός ταυτίζουμε την πίστη με την μεταθανάτια ζωή και πορευόμαστε ωσάν να έχουμε πολύ χρόνο μέχρι τότε, ενώ αφήνουμε ελάχιστα περιθώρια στο να βιώσουμε αυτή την πίστη στην καθημερινότητά μας. Αφετέρου, ταυτίζουμε την Εκκλησία με τον κλήρο, το ηθικό κατεστημένο της κάθε εποχής και θεωρούμε ότι αυτή υπάρχει μόνο ως θεσμός για να διαφυλάξει κάποιες αξίες και να συμβάλει με την σειρά της στην σταθερότητα της κοινωνίας, όντας κάτι παρωχημένο και ιστορικό.

Η Εκκλησία μας διασαφηνίζει, ιδίως κατά την Μεγάλη Εβδομάδα, την αληθινή της φύση. Είναι η Κιβωτός που διασώζει την πρωτοχριστιανική πίστη στο Χριστό, όχι ως μία μεταθανάτια προσφορά σωτηρίας, αλλά ως μία πρόσκληση μετάνοιας, αγάπης και ελπίδας για την ανθρώπινη ύπαρξη από αυτήν τη ζωή. Η πίστη, χωρίς να στερείται την λεγόμενη εσχατολογική της προοπτική, δεν μεταθέτει το ερώτημα της σχέσεως του ανθρώπου με το Θεό τότε, αλλά το θέτει κάθε στιγμή της ζωής μας. Και βιώνει, στα πρόσωπα των Αγίων της, την δύναμη που αυτή η σχέση προσφέρει στην καθημερινή μας πορεία, στην οικογένειά μας, στην εργασία μας, στις χαρές και τις λύπες της ζωής, και πρωτίστως, στην ανθρώπινη επικοινωνία, που έχει, ιδίως σήμερα, καταστεί μονόλογος είτε προπαγάνδας ιδεών από τους ισχυρούς είτε εγωισμού από τον καθένα μας.

Η Εκκλησία διασαφηνίζει, ιδίως κατά την Μεγάλη Εβδομάδα, ότι δεν εξαντλείται στο θεσμικό της πλαίσιο. Είναι πρωτίστως πανηγύρι. Είναι νυμφώνας. Καλεί τον άνθρωπο στην χαρά της κοινωνίας με το Θεό. Στην αγάπη που μπορεί να μην κατορθούται εύκολα, διότι η πεπτωκυία φύση μας αγαπά μόνο ό,τι υπηρετεί τον εγωισμό μας, ωστόσο εφόσον την επιλέξουμε ως τρόπο ζωής, ο Νυμφίος Χριστός θα μας δώσει την χάρη και την ενίσχυση να μπορέσουμε να υπερβούμε τον εαυτό μας. Καλεί ακόμη τον άνθρωπο να συμμετέχει με όλες του τις αισθήσεις, στη χαρά του Θεού, να ενώνεται δηλαδή μαζί Του στη Θεία Κοινωνία, να συγχαίρει με τους αδελφούς του, φίλους κι εχθρούς του, να κατανοεί ότι η σωτηρία είναι δώρο για όλους, να μη μένει στο πνεύμα του εγωκεντρισμού και της ατομικής αυτάρκειας, αλλά με την προσευχή και την ελεημοσύνη να θέλει και ο πλησίον του να εισέλθει στον νυμφώνα.

Γι' αυτό και η Εκκλησία κατά τις πρώτες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος, μας προτείνει παραδείγματα, θετικά και αρνητικά, για να εισέλθουμε στον νυμφώνα. Την Μεγάλη Δευτέρα τον Πάγκαλο Ιωσήφ που απέρριψε την φιληδονία της Αιγύπτιας γυναίκας, αλλά και την ξηρανθείσα συκή, η οποία δεν είχε κανένα καρπό επάνω της, ήταν μόνο όμορφη χωρίς καμία ουσία. Την Μεγάλη Τρίτη τους πιστούς δούλους και τις φρόνιμες παρθένες που αύξησαν το λάδι των χαρισμάτων τους, με τα έργα της αγάπης, της πίστεως και της ασκήσεως, αλλά και τον οκνηρό δούλο και τις μωρές παρθένες, που ενώ είχαν όλες τις ευκαιρίες στη ζωή τους να εισέλθουν στη χαρά του νυμφώνος είτε από ραθυμία είτε από αδιαφορία, έμειναν άγνωστοι για το Θεό. Την Μεγάλη Τετάρτη την πόρνη γυναίκα, η οποία συναισθάνθηκε τη ζωή της και μετενόησε εμπράκτως γι' αυτήν πλένοντας τα πόδια του Κυρίου με μύρο, αλλά και τον Ιούδα και τους Φαρισαίους, οι οποίοι είχαν ως κύρια ενασχόλησή τους την κατάκριση και την εγωιστική αίσθηση της ατομικής καθαρότητας, με αποτέλεσμα να μείνουν έξω του «νυμφώνος».

Ας προσπαθήσουμε κατά την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα να κατανοήσουμε την αληθινή φύση της Εκκλησίας. Να δούμε την χαρά και την πανήγυρη που η αγάπη του Θεού μας προσφέρει. Είναι κεκοσμημένος ο νυμφώνας και μπορούμε όλοι να τον δούμε. Ακόμη κι αν το ένδυμά μας δεν είναι κατάλληλο για να εισέλθουμε εν αυτώ, ας παρακαλέσουμε δια της μετανοίας, της ασκήσεως, της προσευχής και της αγάπης, τον Φωτοδότη Χριστό να το λαμπρύνει και να μας σώσει.

Προφητείαι περί των ΠΑΘΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ(Αγ.Νεκταρίου Πενταπόλεως)

Ως δ

Προφητείαι περί των ΠΑΘΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ(Αγ.Νεκταρίου Πενταπόλεως)

ιέγραψαν τάς του Μεσαίου άρετάς αι προφητείαι, ούτω και τα πάθη και τον θάνατον αύτού·εμελλεν ϊνα αύξηση ως τρυφερόν βαλαστάριον εν γη άνύδρω, εΐσελάση εις Ιε­ρουσαλήμ εν μετριόφρονι θριάμβω όχούμενος επί πώλου όνου, προδοθή και πραθη επί τριάκοντα άργυρίοις· να μαστιγωθή, κολαφισθη, έμπτυσθη καί χλευασθη-τρηθή τάς χείρας καί τους πόδας, αλλά μη κατεαγη τα οστά· λογχευθή την πλευράν, ποτισθή οξος μετά χολής· εμελλον να διανεμηθώσι τα ιμάτια αύτοΰ καί κληρώσωνται την περιβολήν αύτοϋ· έμελλε να άποθάνή καί ταφή, αλλά μη έγκαταλειφθή ή ψυχή αύτοϋ εν διαφθορά. Ταύτα πάντα προέλεχθησαν καί απήντησαν πληρωθέντα επί λέξεως, καθ' α έπροφητεύθη.

«Κύριε, τίς έπίστευσε τη ακοή ημών; καί ό βραχίων Κυρίου επί τίνι απε­καλύφθη; Άνηγγείλαμεν εναντίον αύτοϋ ως παιδίον, ως ρίζα εν γη διψώση, ουκ εστίν αύτφ είδος, ουδέ δόξα· καί εΐδομεν αυτόν καί ουκ είχεν είδος, ούδέ κάλλος, αλλά το είδος αύτού άτιμον παρά πάνταςανθρώπους». (Ήσ. νγ'. 1,2,3).

«Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών, κήρυσ­σε, θύγατερ Ιερουσαλήμ. Ιδού ό βασιλεύς σου έρχεται σου δίκαιος, καί σώζων αυτός πραΰς καί έπιβεβηκώς επί ύποζύγιον καί πώλον νέον». (Ζαχαρ. θ'. 9).

«Καί έστησαν τον μισθόν μου τριάκοντα αργυρούς... Καί έλαβον τους τριάκοντα αργύρους καί ένέβαλον αυτούς εις οίκον Κυρίου εις το χωνευτήριον». (Ζαχαρ. ια'. 12,13).

«Εγώ δε ειμί σκώληξ καί ουκ άνθρω­πος,όνειδος ανθρώπων καί έξουθένημα λαού.Πάντες οι θεωρούντές με έξεμυκτήρισάν με, έλάλησαν εν χείλεσιν, εκίνησαν κεφαλήν ήλπισεν επί Κύριον, ρυσάσθω αυτόν, δτι θέλει αυτόν».

«Έγενήθη ή καρδία μου ώσεί κηρός τηκόμενος εν μέσω της κοιλίας.Έξηράνθη ως όστρακον ή ισχύς μου, καί ή γλωσσά μου κεκόλληται τω λαρύγγι μου καί εις χουν θανάτου κατήγαγές με... ώρυξανχείρας μου καί πόδας μου, έξηρίθμησαν πάντα τα οστά μου- αυτοί δε κατενόησαν καί έπείδόν με».(Ψαλμ. κα'. 16).

«Διεμερίσαντο τα Ιμάτια μου έαυτοίς καί επί τον ίματισμόν μου έβαλον κλήρον». (Ψαλμ. κα'. 18).

«"Ενεκα σου ύπήνεγκα όνειδισμόν, έκάλυψεν έντροπή το πρόσωπον μου· άπηλλοτριωμένος έγενήθην τοίς άδελφοίς μου καί ξένος τοις υίοίς της μητρός μου.Οτι ό ζήλος του οίκου σου κατέφαγέ με καί οί όνειδισμοί των όνειδιζόντων σε έπέπεσον έπ' έμέ. Καί συνεκάλυψα εν νηστεία την ψυχήν μου, καί έγενήθη εις όνειδισμούς έμοί· καί έθέμην το ένδυμα μου σάκκον, καί έγενόμην αύτοίς εις παραβολήν. Κατ' έμού ήδολέσχουν οί καθή­μενοι εν πύλη καί εις έμέ εψαλλον οί πίνοντες οίνον... Σύ γινώσκεις τον όνειδισμόν μου καί την αισχύνην μου και την έντροπήν μου- εναντίον σου πάντες οί θλίβοντές με... Καί έδωκαν εις το βρωμά μου χολήν, καί εις την δίψαν μου έπότισάν με οξος... Πτωχός καί αλγών ειμίεγώ». (Ψαλμ. ξη'. 8-13,20-22, 30).

«Που σου θάνατε το κέντρον, που σον "Αδη το νΐκος;» (Κορινθ. Α'. ιέ. 55. Ώαηέ. ιγ'. 14).

«Ιδού συνήσει ό παις μου καί ύψωθήσεται καί δοξασθήσεται καί μετεωρισθήσεται σφόδρα. Όν τρόπον έκστήσονται επί σε πολλοί, ούτως άδοξήσει από των ανθρώπων το είδος σου καί ή δόξα σου από υιών ανθρώπων (Ήσ. νβ'. 13,14)».

«"Ανθρωπος εν πληγή ων καί ειδώς φέ­ρειν μαλακίαν,ότι άπέστραπται το πρόσωπον αυτού, ήτιμάσθη καί ουκ έλογίσθη. Ούτος τάς αμαρτίας ημών φέρει καί περί ημών όδυνάται, καί ημείς έλογισάμεθα αυτόν είναι εν πόνω και εν πληγή υπό Θεού καί εν κακώσει. Αυτός δε έτραυματίσθη διατάς αμαρτίας ημών καί έμαλακίσθη δια τάς ανομίας ημών, παιδεία ειρήνης ημών έπ' αυτόν, τω μώλωτι αύτού ημείς ίάθημεν. Πάντες ως πρόβατα έπλανήθημεν άνθρω­πος τη όδώ αϋτού έπλανήθη, καί Κύριος παρέδωκεν αυτόν ταις άμαρτίαις ημών. Καί αυτός δια το κεκακώσθαι ουκ ανοίγει το στόμα αύτοΰ· ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, καί ως αμνός εναντίον του κείραντος αυτόν άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει το στόμα αύτού. Εν τη ταπεινώσει αύτού ή κρίσις αυτού ήρθη· την δέ γενεάν αύτού τίς διηγήσεται; ότι αίρεται από της γης ή ζωή αύτού, από των ανομιών του λάου μου ήχθη εις θάνατον... ότι άνομίαν ουκ έποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αύτού... Δια τούτο αυτός κληρονομήσει πολλούς καί με­τά των ισχυρών μεριεί σκύλα· άνθ'ων παρεδόθη εις θάνατον ή ψυχή αύτού, καί εν τοις άνόμοις έλογίσθη καί αυτός αμαρτίας πολλών άνήνεγκε, καί δια τάς ανομίαςαυτών παρεδόθη». (Ήσ. νγ'. 3-9, 12).

«Δια τοΰτο ηύφράνθη ή καρδία μου καί ήγαλλιάσατο ή γλωσσά μου- έτι δε καί ή σαρξ μου κατασκηνώσει έπ' έλπίδι· ότι ουκ εγκαταλείψεις την ψυχήν μου εις αδου, ουδέ δώσεις τον όσιόν σου ιδείν διαφθοράν». (Ψαλμ. ιέ . 6,10).

Ταύτα τα μεν υπέρ τα χίλια, τα δε υπέρ τα επτακόσια έτη προ της χριστιανικής εποχής γεγραμμένα, έκτοτε μέχρι δεύρο τάς Ιουδαϊκάς καί Χριστιανικάς Ιεράς Γραφάς άπαρτίζοντα, εισί προφητείαι διαγράφουσαι, ώσεί ήσαν αυτόχρημα ιστορία των γεγονότων προ ποδών του Σταυρού γραφείσαι, τα πάθη καί τον θάνατον του Χρι­στού, το ταπεινόφρον, το πράον. την θλΐψιν καί άγωνίαν Αύτού· ότι άπεδοκιμάσθη καί απερρίφθη υπό των Ιουδαίων ότι ούδένα έπειθε λέγων ότι καταπέπτωκεν υπό αλγεινής λύπης· ότι ήτο άτιμον καί άδοξον το πρόσωπον Αυτού παρά πάντας τους υιούς των ανθρώπων, καί ότι ταύτα πάντα υπέστη σιγών, καί μόνον υπέρ των παρανόμων αράς φωνήν, «πάτερ, άφες αύτοϊς· ου γαρ οιδασι τί ποιοϋσι». (Λουκ. κγ' 34)· εϊσίν επί λέξεως προλεχθέντα, άλλ'επίσης καί γεγονότα. Καί μόνη δε ή των εν ταίς Ίουδαϊκαίς Γραφαίς προφητειών τού­των περί της ταπεινότητας των παθών καί της έκκοπής έκβασις δείκνυσιν, ότι ούτος ην ό προσδοκώμένος Μεσσίας- αυτό δε το του Σταυρού σκάνδαλον πανδήμως μαρτυ­ρεί περί του Ίησού· «Οτι ούτω γέγραπται καί ούτως έδει παθείν τον Χριστόν», όστις την υπέρ ημών πληρώσας οικονομίαν, έργω έξεπλήρωσεν, όσα πάλαι ό Θεός δια των προφητών προανήγγειλε τοις άνθρώποις.

Οι Ιουδαίοι, οι άγρυπνοι φύλακες των Γραφών, έσονται οί αιώνιοι μάρτυρες της άποκαλύψεως του Θεού καί της αληθείας των περί Μεσσίου προφητειών, καίτοι ήκιστα πιστοί καί εχθροί άσπονδοι του Μεσσίου.

του Άγιου Νεκταρίου Πενταπόλεως του εν Αιγίνη

Αποδείξεις περί της Αναστάσεως!

Αποδείξεις περί της Αναστάσεως!

Η πλάνη πάντα αυτοκαταστρέφεται και, παρόλο πού δεν το θέλει, στηρίζει σε όλα την αλήθεια.

Πρόσεξε: Έπρεπε ν' αποδειχθεί ότι ο Χριστός πέθανε και τάφηκε και αναστήθηκε. Έ, λοιπόν όλα αυτά τα κατοχυρώνουν οι ίδιοι οι εχθροί! Εφ' όσoν έφραξαν με τον βράχο και σφράγισαν και φρούρησαν τον τάφο, δεν ήταν δυνατό να γίνει καμία κλοπή. Αφού όμως δεν έγινε κλοπή και εν τούτοις ο τάφος βρέθηκε άδειος, είναι ολοφάνερο και αναντίρρητο ότι αναστήθηκε. Είδες πώς και μη θέλοντας στηρίζουν την αλήθεια;

Άλλά και πότε θα τον έκλεβαν οι μαθηταί; Το Σάββατο; Μα αφού δεν επιτρεπόταν από τον νόμο νά κυκλοφορήσουν. Κι αν υποθέσουμε ότι θα παραβίαζαν τον νόμο τού θεού, πώς θα τολμούσαν αυτοί οι τόσο δειλοί νά βγουν έξω απ'το σπίτι; Και με ποίο θάρρος θα ριψοκινδύνευαν για ένα νεκρό; Προσμένοντας ποία ανταπόδοση; Ποία αμοιβή;

Και στ' αλήθεια, πού στηρίζονταν; Στη δεινότητα τού λόγου τους; Άλλά ήταν άπ' όλους αμαθέστεροι. Στα πολλά τους πλούτη; Άλλά δεν είχαν ούτε ραβδί ούτε υποδήματα. Μήπως στην ένδοξη καταγωγή τους; Άλλά ήταν οι ασημότεροι τού κόσμου. Μήπως στο πλήθος τους; Άλλά δεν ξεπερνούσαν τούς ένδεκα, πού κι αυτοί σκόρπισαν.

Αν ο κορυφαίος τους, φοβήθηκε τον λόγο μιας γυναίκας θυρωρού κι όλοι οι άλλοι, όταν είδαν τον Διδάσκαλό τους δεμένο, σκόρπισαν και διαλύθηκαν, πώς θα τούς περνούσε καν άπ' τον νου να τρέξουν στα πέρατα τής οικουμένης και νά φυτέψουν πλαστό κήρυγμα αναστάσεως; Αφού φοβήθηκαν τη γυναικεία απειλή και τη θέα μόνο των δεσμών, πώς θα μπορούσαν νά τα βάλουν με βασιλείς και άρχοντες και λαούς, όπου ξίφη και τηγάνια και καμίνια και μύριοι θάνατοι κάθε μέρα, αν δεν είχαν απολαύσει και οικειοποιηθεί τη δύναμη και την έλξη τού Άναστάντος;

Άλλά γι' αυτά πρέπει νά επανέλθουμε. "Ας ξαναρωτήσουμε όμως τώρα τούς Εβραίους: Πώς έκλεψαν το σώμα τού Χριστού οι μαθηταί, ω ανόητοι; Επειδή ή αλήθεια είναι λαμπρή και ολοφάνερη, το ιουδαϊκό ψέμα δεν μπορεί ούτε σαν σκιά, να σταθεί. Πώς θα το έκλεβαν, που είχαν την υποψία και αγρυπνούσαν και πρόσεχαν; Μα και για ποίο λόγο θα το έκλεβαν; Για νά πλάσουν το δόγμα τής Αναστάσεως; Και πώς τους ήρθε νά πλάσουν κάτι τέτοιο αυτοί οι δειλοί; Και πώς κύλησαν τον ασφαλισμένο βράχο; Πώς ξέφυγαν από τόσους άγρυπνους κι άγριους φρουρούς;

Πρόσεξε όμως πώς με όσα κάνουν οι Εβραίοι πιάνονται πάντα στα ίδια τους τα δίχτυα. Νά, αν δεν πήγαιναν στον Πιλάτο κι αν δεν ζητούσαν την κουστωδία (16 φρουροί, σκοπιά ανά 4), πιο εύκολα θα μπορούσαν νά λένε τέτοια ψεύδη οι αδιάντροποι. Μα τώρα όχι. (Υπήρχε ή κουστωδία. Κανείς δεν μπορούσε νά γλιτώσει άπ' την άγρυπνη προσοχή της κι άπ' τα ξίφη της). Κι έπειτα γιατί νά μην κλέψουν το σώμα νωρίτερα; Ασφαλώς αν είχαν σκοπό νά κάνουν κάτι τέτοιο, θα το έκαναν όταν δεν έφρουρείτο ο τάφος, τότε που ήταν και ακίνδυνο και σίγουρο, δηλ. την πρώτη νύχτα, γιατί το Σάββατο πήγαν οι Εβραίοι στον Πιλάτο και ζήτησαν την κουστωδία και φρούρησαν τον τάφο, ενώ, την πρώτη νύχτα δεν ήταν κανένας εκεί.

Και τί γυρεύουν στο έδαφος τα σουδάρια ποτισμένα με τη σμύρνα, που βρήκαν, τυλιγμένα μάλιστα, ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι; Είχε πάει πρώτη ή Μαγδαληνή Μαρία. Κι όταν γύρισε και ανήγγειλε τα θαυμαστά συμβάντα στους απόστολους, εκείνοι χωρίς καθυστέρηση τρέχουν αμέσως στο μνημείο και βλέπουν κάτω τα οθόνια. Αυτό ήταν σημείο Αναστάσεως. Γιατί αν ήθελαν κάποιοι νά τον κλέψουν, δεν θα τον έκλεβαν βέβαια γυμνό. Αυτό θα ήταν όχι μόνο ατιμωτικό άλλα και ανόητο. Δεν θα κοίταζαν νά ξεκολλήσουν τα σουδάρια (διαδικασία πολλών ωρών), νά τα τυλίξουν με επιμέλεια και νά τα βάλουν τακτοποιημένα σ' ένα μέρος. Άλλά τι θα έκαναν; Θ' άρπαζαν όπως όπως το σώμα και θα έφευγαν γρήγορα.

Γι' αυτό άλλωστε προηγουμένως ο Ευαγγελιστής Ιωάννης είπε ότι τον έθαψαν με πολλή σμύρνα πού κολλάει τα όθόνια πάνω στο σώμα, όπως το μολύβι τα μέταλλα, και δεν ήταν καθόλου εύκολο νά ξεκολλήσουν ώστε όταν ακούσεις ότι τα σουδάρια βρέθηκαν μόνα τους, νά μην ανεχθείς εκείνους πού λένε ότι εκλάπη. Θα πρέπει νά ήταν βέβαια πολύ ηλίθιος ο κλέφτης, ώστε νά σπαταλήσει για ένα περιττό πράγμα τόση προσπάθεια.

Για ποίο σκοπό θ' άφηνε τα σουδάρια; Και πώς ήταν δυνατό νά ξεφύγει την ώρα πού θα έκανε αύτή τη δουλειά; Γιατί ασφαλώς θα δαπανούσε πολύ χρόνο και ήταν φυσικό καθυστερώντας νά συλληφθεί έπ' αυτοφώρω.

Άλλά και τα οθόνια γιατί κείτονται χωριστά και χωριστά το σουδάριο, τυλιγμένο μάλιστα; Για νά βεβαιωθείς ότι δεν ήταν έργο βιαστικών ούτε ανήσυχων κλεφτών το νά τοποθετήσουν χωριστά εκείνα και χωριστά τούτο τυλιγμένο. Κι από εδώ λοιπόν αποδεικνύεται απίθανη ή κλοπή. Άλλωστε και οι ίδιοι οι Εβραίοι τα σκέφθηκαν όλα αυτά και γι' αυτό έδωσαν χρήματα στους φρουρούς λέγοντας: "Πείτε εσείς πώς τον έκλεψαν, κι εμείς θα τα κανονίσουμε με τον ηγεμόνα".

Υποστηρίζοντας ότι οι μαθηταί τον έκλεψαν επικυρώνουν και μ' αυτό πάλι την Ανάσταση, γιατί έτσι ομολογούν πάντως ότι το σώμα δεν ήταν εκεί. Όταν όμως αυτοί οι ίδιοι βεβαιώνουν ότι το σώμα δεν ήταν εκεί, ενώ από την άλλη μεριά η κλοπή αποδεικνύεται ψευδής και απίθανη, από τη σχολαστική φρούρηση, τις σφραγίδες τού τάφου, τα οθόνια, το σουδάριο και τη δειλία των μαθητών, αναμφισβήτητα προβάλλει και από τα δικά τους τα λόγια η απόδειξη τής Αναστάσεως.

Ρωτάνε όμως πολλοί: Γιατί μόλις αναστήθηκε νά μη φανερωθεί αμέσως στους Ιουδαίους; Αυτός ο λόγος είναι περιττός. Αν υπήρχε ελπίδα να τούς ελκύσει στην πίστη, δεν θ' αμελούσε να φανερωθεί σε όλους. Άλλα ότι δεν υπήρχε τέτοια ελπίδα το απέδειξε η ανάσταση τού Λαζάρου: Αν και ήταν ήδη τέσσερις μέρες νεκρός και είχε αρχίσει να μυρίζει και να σαπίζει, τον ανέστησε μπροστά στα μάτια όλων. Παρά ταύτα, όχι μόνο δεν ελκύστηκαν στην πίστη, αλλά και εξαγριώθηκαν εναντίον τού Χριστού, ώστε ήθελαν να σκοτώσουν κι Αυτόν και τον Λάζαρο.

Αφού λοιπόν μπρος στα μάτια όλων ανάστησε και όχι μόνο δεν πίστεψαν, αλλά και εξαγριώθηκαν εναντίον του, αν ο ίδιος μετά την Ανάσταση του τούς φανερωνόταν, δεν θα εξαγριώνονταν πολύ περισσότερο τυφλωμένοι από το μίσος και την απιστία τους;

Άλλα για ν' αφοπλίσει τον άπιστο από κάθε αμφιβολία, όχι μόνο σαράντα ολόκληρες ήμέρες εμφανιζόταν στους μαθητές του και έτρωγε μάλιστα μαζί τους, αλλά παρουσιάσθηκε και σε πάνω από πεντακόσιους αδελφούς, δηλ. σε πλήθος ολόκληρο. Στο Θωμά μάλιστα πoύ δυσπιστούσε, έδειξε τα σημάδια απ' τα καρφιά και το τραύμα απ' τη λόγχη.

Και γιατί, λένε, να μην κάνει μετά την Ανάσταση του μεγάλα κι εντυπωσιακά θαύματα, όλα μόνο έφαγε και ήπιε; Γιατί αυτή καθ' εαυτή ή Ανάσταση ήταν το μέγιστο θαύμα, και ή πιο ισχυρή απόδειξη τής Αναστάσεως ήταν ότι έφαγε και ήπιε.

Μα, για σκέψου, αν οι απόστολοι δεν έβλεπαν τον Χριστό Άνασταντα, πώς τους ήρθε να φαντασθούν ότι θα κυριέψουν την οικουμένη; Μήπως τρελάθηκαν ώστε να νομίζουν ότι θα κατόρθωναν κάτι τέτοιο; Αν όμως ήταν στα λογικά τους, όπως έδειξαν και τα πράγματα, πώς, χωρίς αξιόπιστα εχέγγυα από τους ούρανούς και χωρίς θεία δύναμη, πώς, πες μου, θ' αποφάσιζαν να βγουν σε τόσους πολέμους, να τα βάλουν με στεριές και θάλασσες και, δώδεκα όλοι κι όλοι, ν' αγωνισθούν με τόση γενναιότητα για να μεταβάλουν όλης τής οικουμένης τα έθνη, πού ήταν επί τόσα χρόνια νέκρα απ' την αμαρτία;

Και αν ακόμη ήταν ένδοξοι και πλούσιοι και δυνατοί και μορφωμένοι, ούτε τότε θα ήταν λογικό να ξεσηκωθούν για τόσο μεγαλεπήβολα σχέδια. Άλλα επιτέλους θα είχε κάποιο λόγο ή προσδοκία τους. Αυτοί όμως είχαν περάσει τη ζωή τους άλλοι στις λίμνες, άλλοι κατασκευάζοντας σκηνές κι άλλοι στα τελωνεία. Άπ' αυτά τα επαγγέλματα δεν υπάρχει σχεδόν τίποτε πιο άχρηστο και για τη φιλοσοφία και για νά πείσεις κάποιον νά σκέπτεται ανώτερα, όταν μάλιστα δεν έχεις νά τού επιδείξεις ανάλογο προηγούμενο. Πόσο μάλλον πού οι απόστολοι, όχι μόνο δεν είχαν ανάλογα παραδείγματα απ' το παρελθόν, ότι θα επικρατήσουν, αλλά αντίθετα είχαν παραδείγματα, και μάλιστα πρόσφατα, ότι δεν θα επικρατήσουν.

Είχαν επιχειρήσει πολλοί να εισαγάγουν καινούργιες διδασκαλίες, αλλά απέτυχαν. Κι όχι με δώδεκα ανθρώπους, μα με πολύ πλήθος. Ό Θευδάς κι ο Ιούδας π.χ. έχοντας ολόκληρες μάζες ανθρώπων χάθηκαν μαζί με τους οπαδούς των.

Ό φόβος εκείνος θα ήταν αρκετός νά τους διδάξει. Άλλά ας υποθέσουμε ότι περίμεναν νά κυριαρχήσουν. Με ποιες ελπίδες θα έμπαιναν σε τέτοιους κινδύνους, αν δεν απέβλεπαν στα μέλλοντα αγαθά; Τι κέρδος προσδοκούσαν με το νά οδηγήσουν όλους στον μη άναστάντα, καθώς ισχυρίζονται οι εχθροί;

Αν τώρα άνθρωποι που πίστεψαν στη βασιλεία των ουρανών και στα αμέτρητα αγαθά δύσκολα δέχονται νά κινδυνέψουν, πώς εκείνοι θα υπέμεναν τα πάνδεινα ματαίως ή μάλλον για κακό τους; Γιατί αν δεν έγινε ή Ανάσταση, που έγινε, κι ο Χριστός δεν ανέβηκε στον ουρανό, τότε προσπαθώντας νά τα πλάσουν όλα αυτά και νά πείσουν τους αλλους, έμελλαν οπωσδήποτε νά προκαλέσουν την οργή τού θεού και νά περιμένουν μύριους κεραυνούς άπ' τον ουρανό.

Άλλωστε κι αν ακόμη είχαν μεγάλη προθυμία όταν ζούσε ο Χριστός, θα έσβηνε μόλις πέθανε. Αν δεν τον έβλεπαν Αναστημένο, τι θα ήταν ικανό νά τους βγάλει σ' εκείνο τον πόλεμο; Αν δεν είχε αναστηθεί, όχι μόνο δέv θα ριψοκινδύνευαν γι' αυτόν, μα θα τον θεωρούσαν απατεώνα: τους είχε πει «μετά τρεις ήμέρες θ' αναστηθώ» και τους υποσχέθηκε τη βασιλεία των ουρανών. Τους είπε ότι αφού λάβουν το Άγιο Πνεύμα θα κυριαρχήσουν στην οικουμένη κι ακόμη τόσα άλλα υπερφυσικά και ουράνια. Αν τίποτε άπ' αυτά δεν γινόταν, όσο κι αν τον πίστευαν ζωντανό, πεθαμένο δεν θα τον υπάκουαν φυσικά, αν δεν τον έβλεπαν Άναστάντα.

Και με το δίκιο τους, γιατί θα έλεγαν: «Μετά τρεις ήμέρες», μάς είπε, «θ' αναστηθώ», και δεν αναστήθηκε. Υποσχέθηκε νά μάς στείλει Πνεύμα 'Άγιο, και δεν το έστειλε. Πώς λοιπόν νά τον πιστέψουμε για τα μέλλοντα, αφού διαψεύδονται τα παρόντα;

Άλλά για πες μου, σε παρακαλώ, για ποίο λόγο, χωρίς ν' αναστηθεί, κήρυτταν ότι αναστήθηκε; Γιατί, λέει, τον αγαπούσαν. Μα το λογικό θα ήταν νά τον μισούν τώρα, επειδή τούς εξαπάτησε και τούς πρόδωσε. Ενώ τούς ξεμυάλισε με χίλιες δύο ελπίδες και τούς χώρισε άπ' τα σπίτια τους κι άπ' τούς γονείς τους κι άπ' όλα και ξεσήκωσε κι ολόκληρο το ιουδαϊκό έθνος εναντίον τους, ύστερα τούς πρόδωσε. Κι αν μεν ήταν από αδυναμία, θα τον συγχωρούσαν. Τώρα όμως ήταν σωστό κακούργημα: Έπρεπε νά τούς είχε πει την αλήθεια και όχι νά τούς υποσχεθεί τον ουρανό, αφού ήταν θνητός.

 
Ώστε λοιπόν ήταν φυσικό νά κάνουν το εντελώς αντίθετο: Νά κηρύττουν την άπάτη και νά τον λένε απατεώνα και μάγο. Έτσι θα γλίτωναν κι από τούς κινδύνους κι από τούς πολέμους των αντίπαλων. Όλοι ξέρουν ότι οι Ιουδαίοι αναγκάστηκαν νά δωροδοκήσουν τούς στρατιώτες, για νά πουν ότι έκλεψαν το σώμα αν λοιπόν πήγαιναν οι ίδιοι οι μαθηταί κι έλεγαν, «εμείς το κλέψαμε, δεν αναστήθηκε», πόσες τιμές δεν θ' απολάμβαναν; Ώστε ήταν στο χέρι τους και νά τιμηθούν και νά στεφανωθούν! Έ, λοιπόν δεν αναρωτιέσαι γιατί ν' ανταλλάξουν όλα αυτά με τις ατιμίες και τούς κινδύνους, αν δεν ήταν μία θεία δύναμη πού τούς βεβαίωνε, δυνατότερη άπ' όλα αυτά τα γήινα αγαθά;

Κι αν με όλα αυτά δεν σε πείσαμε, σκέψου και τούτο: Έστω ότι δεν είχε γίνει ή Ανάσταση. Κι αν ακόμη οι απόστολοι ήταν αποφασισμένοι νά διδάξουν τον κόσμο, έπ' ούδενί λόγω θα κήρυτταν στο όνομά του. Γιατί είναι γνωστό, πώς όλοι μας δεν θέλουμε ούτε τα ονόματα ν' ακούσουμε, όσων μας εξαπάτησαν. Άλλωστε γιατί θα διατυμπάνιζαν το όνομά του; Ελπίζοντας νά επικρατήσουν μ' αυτό; Μα θα έπρεπε νά περιμένουν το αντίθετο, γιατί κι αν έμελλαν νά κυριαρχήσουν θα χάνονταν φέρνοντας στη μέση το όνομα ενός απατεώνα.

Ας θυμηθούμε εξ άλλου ότι η αγάπη των μαθητών προς τον Διδάσκαλο, ενώ ζούσε ακόμη, μαραινόταν σιγά σιγά άπ' τον φόβο τού επικείμενου μαρτυρίου. Όταν τούς προανήγγειλε τα δεινά πού θ' ακολουθούσαν και τον σταυρό, πάγωσαν άπ' τον φόβο τους κι έσβησαν τελείως. Ένας μάλιστα δεν ήθελε ούτε καν νά τον ακολουθήσει στην Ιουδαία, επειδή άκουσε για κινδύνους και για θανάτους. Αν μαζί με τον Χριστό φοβόταν τον θάνατο, χωρίς αυτόν και τούς άλλους μαθητάς, μόνος δηλ., πώς θ' αποτολμούσε;

Επί πλέον: Πίστευαν ότι θα πεθάνει μεν, άλλά θ' αναστηθεί κι όμως υπέφεραν τόσο. Αν δεν τον έβλεπαν Αναστημένο, πώς δεν θα εξαφανίζονταν και δεν θα ζητούσαν ν' ανοίξει ή γη νά τούς καταπιεί άπ' την απελπισία τους για την άπάτη κι άπ' τη φρίκη για τα επερχόμενα; Θ' αντιμετώπιζαν τώρα την κατακραυγή για την αδιαντροπιά τους. Τι θα είχαν νά πoύν; Το πάθος το ήξερε όλος ο κόσμος: Τον κρέμασαν σε ψηλό ικρίωμα, ήταν μέρα μεσημέρι, μέσα στην πρωτεύουσα και στην πιο μεγάλη γιορτή πού κανένας δεν ήταν δυνατό ν' απουσιάζει.

Την Ανάσταση όμως δεν την είδε κανείς άπ' τούς άλλους. Κι αυτό δεν ήταν μικρό εμπόδιο γιο νά τούς πείσουν. Πώς λοιπόν θα μπορούσαν νά βεβαιώσουν στεριά και θάλασσα για την Ανάσταση; Και γιατί, πες μου, αφού σώνει και καλά ήθελαν νά το κάνουν αυτό, δεν εγκατέλειπαν την Ιουδαία αμέσως, νά πάνε στις ξένες χώρες; Άλλά δεν θαυμάζεις ότι έπεισαν πολλούς και μέσα στην Ιουδαία;

Είχαν την τόλμη νά παρουσιάσουν τα τεκμήρια τής Αναστάσεως στους ίδιους τούς φονείς, σ' εκείνους πού τον σταύρωσαν και τον έθαψαν, στην ίδια την πόλη όπου άποτολμήθηκε το φοβερό κακούργημα. 'Ώστε και όλοι οι έξω ν' αποστομωθούν. Γιατί όταν οι "σταυρώσαντες" γίνονται "πιστεύσαντες", τότε και ή παρανομία της σταυρώσεως βεβαιώνεται και λάμπει ή απόδειξη της Αναστάσεως.

Για νά ελκύονται όμως τα πλήθη σημαίνει πώς οι μαθηταί έκαναν θαύματα. Αν όμως δεν αναστήθηκε και μένει νεκρός, πώς οι απόστολοι θαυματουργούσαν στο όνομά του; Πώς πάλι, αν δεν έκαναν θαύματα, έπειθαν; Και αν μεν έκαναν -και βεβαίως έκαναν- είχαν Θεού δύναμη. Αν όμως δεν έκαναν και εν τούτοις κυριαρχούσαν παντού, θα ήταν ακόμη πιο αξιοθαύμαστο. θα ήταν το μέγιστο θαύμα, αν χωρίς θαύματα διέσχιζαν και κυρίευαν την οικουμένη δώδεκα φτωχοί και αγράμματοι άνθρωποι.

Ασφαλώς ούτε με τα πλούτη ούτε με τη σοφία τους επι κράτησαν οι ψαράδες. 'Ώστε και χωρίς νά θέλουν κηρύττουν ότι μέσα τους ενεργούσε ή θεία δύναμη της Αναστάσεως. Γιατί είναι τελείως αδύνατο ανθρώπινη δύναμη νά κατορθώσει ποτέ τέτοια εκπληκτικά πράγματα.

Προσέξτε με πολύ εδώ, γιατί αυτά είναι αναμφισβήτητες αποδείξεις της Αναστάσεως. Γι' αυτό και θα επαναλάβω πάλι: Αν δεν αναστήθηκε, πώς έγιναν αργότερα στο όνομά του μεγαλύτερα θαύματα; Κανείς βέβαια δεν κάνει μετά τον θάνατό του μεγαλύτερα θαύματα άπ' όσα όταν ζούσε. Ενώ εδώ μετά τον θάνατο τού Χριστού γίνονται θαύματα μεγαλύτερα και κατά τον τρόπο και κατά τη φύση. Κατά τη φύση ήταν μεγαλύτερα, γιατί ποτέ ή σκιά τού Χριστού δεν θαυματούργησε. Ενώ οι σκιές των αποστόλων έκαναν πολλά θαύματα. Κατά τον τρόπο πάλι ήταν μεγαλύτερα, επειδή τότε μεν ο ίδιος ο Κύριος πρόσταζε και θαυματουργούσε. Μετά τη Σταύρωση όμως και την Ανάστασή του οι δούλοι του επικαλούμενοι απλώς το Σεβάσμιο και Άγιο όνομά Του μεγαλύτερα και εκπληκτικότερα επιτελούσαν. Έτσι δοξαζόταν κι ακτινοβολούσε πιο πολύ ή δύναμή Του. 

Γι' αυτό οι άγιοι Πατέρες όρισαν νά διαβάζονται αμέσως μετά τον σταυρό και την Άνάστασή του, οι "Πράξεις" που περιγράφουν τα θαύματα των αποστόλων και κατ' εξοχήν επικυρώνουν την Ανάσταση, για νά έχουμε σαφή και αναμφισβήτητη της Αναστάσεως την απόδειξη: Δεν τον είδες Αναστάντα με τα μάτια τού σώματος; Άλλά τον βλέπεις με τα μάτια της Πίστεως. Δεν τον είδες με τα "όμματα" τούτα; Θα τον δεις με τα θαύματα εκείνα. Των θαυμάτων ή επίδειξη σε χειραγωγεί στης Αναστάσεως την απόδειξη.

Θέλεις όμως νά δεις και τώρα θαύματα; Θα σου δείξω. Και μάλιστα πιο μεγάλα άπ' τα προηγούμενα: Όχι ένα νεκρό ν' ανασταίνεται, όχι ένα τυφλό νά ξαναβλέπει, άλλά τη γη ολόκληρη νά εγκαταλείπει το σκοτάδι της πλάνης.

Μεγίστη απόδειξη της Αναστάσεως είναι ότι ο Έσφαγμένος Χριστός έδειξε μετά τον θάνατο τόση δύναμη, ώστε έπεισε τους ζωντανούς νά περιφρονήσουν και πατρίδα και σπίτι και φίλους και συγγενείς και την ίδια τη ζωή τους για χάρη του και νά προτιμήσουν μαστιγώσεις και κινδύνους και θάνατο. Αυτά δεν είναι κατορθώματα νεκρού κλεισμένου στον τάφο, άλλά αναστημένου και ζωντανού.

Πρόσεξε παρακαλώ: Οι απόστολοι, όταν μεν ζούσε ο Διδάσκαλος από τον φόβο τους τον πρόδωσαν κι εξαφανίσθηκαν όλοι. Ο Πέτρος μάλιστα τον αρνήθηκε με όρκο τρεις φορές. Όταν όμως πέθανε ο Χριστός, αυτός πού τον αρνήθηκε, τρεις φορές και πανικοβλήθηκε μπροστά σε μίαν υπηρετριούλα, τόσο απότομα άλλαξε, ώστε ν' αψηφήσει ολόκληρο λαό και μές στη μέση του Ιουδαϊκού όχλου νά διακηρύξει ότι ο σταυρωθείς και ταφείς αναστήθηκε εκ νεκρών την τρίτη ήμέρα και ότι ανέβηκε στα ουράνια. Και τα κήρυξε όλα αυτά χωρίς νά υπολογίσει τη φοβερή μανία των έχθρών και τις συνέπειες.

Που βρήκε αυτό το θάρρος; Που άλλού παρά στην Ανάσταση. Τον είδε και συνομίλησε μαζί του και άκουσε για τα μέλλοντα αγαθά, κι έτσι έλαβε δύναμη νά πεθάνει γι' Αυτόν Και νά σταυρωθεί με την κεφαλή προς τα κάτω. Το εξόχως σπουδαίο είναι ότι όχι μόνο ο Πέτρος και ο Παύλος και οι λοιποί απόστολοι, άλλά, και ο Ιγνάτιος, πού ούτε καν τον είδε ούτε απόλαυσε τη συντροφιά του, έδειξε τόση προθυμία για χάρη του, ώστε γι' Αυτόν πρόσφερε θυσία τη ζωή του. Και μόνο ο Ιγνάτιος και οι απόστολοι; Και γυναίκες καταφρονούν τον θάνατο, πού, πριν αναστηθεί ο Χριστός, ήταν φοβερός και φρικώδης ακόμη και σε άνδρες και μάλιστα αγίους. 

Ποίος τούς έπεισε όλους αυτούς νά περιφρονήσουν την παρούσα ζωή; Φυσικά δεν είναι κατόρθωμα ανθρώπινης δυνάμεως νά πειστούν τόσες μυριάδες, όχι μόνο ανδρών, άλλά και γυναικών και παρθένων και μικρών παιδιών, νά πειστούν νά θυσιάσουν την παρούσα ζωή, νά τα βάλουν με θηρία, νά περιγελάσουν τη φωτιά, νά καταπατήσουν κάθε είδος τιμωρίες και νά σπεύσουν προς τη μέλλουσα ζωή!

Και ποίος, παρακαλώ, τα κατόρθωσε όλ' αυτά; Ό νεκρός; Άλλά τόσοι νεκροί υπήρξαν και κανένας δεν έκανε τέτοια πράγματα. Μήπως ήταν μάγος και αγύρτης; Πλήθος μάγοι και αγύρτες και πλάνοι πέρασαν, άλλά ξεχάστηκαν όλοι, χωρίς ν' αφήσουν το παραμικρό ίχνος μαζί με τη ζωή τους έσβησαν κι οι μαγγανείες τους. Ή φήμη όμως κι ή δόξα κι οι πιστοί Τού Χριστού κάθε μέρα αυξάνουν κι απλώνονται σ' όλη την οικουμένη.

 
Οι άπιστοι φρίττουν κι οι πιστοί διακηρύττουν: 

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!

ΣΥΝΘΕΣΗ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ 
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

Πηγή: ορθοδοξία