ΜΕΝΝΟΝΙΤΕΣ

ΜΕΝΝΟΝΙΤΕΣ

+ π.Αντωνίου Αλεβιζόπουλου

Από το βιβλίο:  ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΙΣΜΟΣ, ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

 1. Ιστορία

Η κίνηση άρχισε στη Ζυρίχη από μαθητές του Ζβιγγλίου. Πρωτεργάτες ήσαν μεταξύ άλλων και οι Konrad Grebel, Felix Manz και Georg Blaurock, οι οποίοι ετάχθησαν υπέρ της ανεξαρτησίας από την πολιτεία και εζήτησαν να εισαγάγουν το «αληθινό βάπτισμα».

Η άρνηση τουβαπτίσματος των νηπίωνεδημιούργησε ζωηρές συζητήσεις και τελικά οδήγησε στην ίδρυση ιδιαίτερης ομάδας (1525) της κοινό­τητας των «επιθυμούντων το βάπτισμα» (Evangelische Taufgesinnte). Ακολούθησαν διωγμοί από μέ­ρους της πολιτικής εξουσίας, υποκινούμενοι από τον Ζβίγγλιο. Οι οπαδοί ζήτησαν καταφύγιο στο εξωτερικό.

 Εξάλλου ο Melcior Hofmann (1495-1547) από το Strassburg, ο οποίος συνέδεσε τις βαπτιστικές σκέψεις με χιλιαστικές τάσεις, δήλωσε την έναρ­ξη της «Βασιλείας του Θεού» σαν γεγονός που πλησίαζε καιπροσπάθησε να ιδρύσει στοMunsterτης Βεστφαλίας (1534/35) τη«Χιλιετή Βασιλεία».

Παρόμοιες ομάδες δημιουργήθηκαν στη Βόρεια Γερμανία και στην Ολλανδία, οι οποίες ενώθηκαν κάτω από την ηγεσία του πρώην ρωμαιοκαθολικού ιερέαMennoSimons(1496-1561). Ο Menno έγινε ο κύριος οργανωτής της κί­νησης και έδωσε σ' αυτήν το όνομά του (μεννονί­τες).

Οι συνεχιζόμενοι διωγμοί συνετέλεσαν στη με­γαλύτερη διασπορά των οπαδών της κίνησης στηνΠολωνίακαι στηΡωσία. Κατά τον ΙΖ' αιώνα έφθα­σαν στηνΑμερική.

Στον αιώνα μας (1925) οι σημαντικώτερες ομάδες ενώθηκαν στο «Παγκόσμιο Μεννονιτικό Συμβούλιο». Σήμερα οι οπαδοί σ' όλο τον κόσμο υπολογίζονται σε700.000.

 2. Διδασκαλία

Η κίνηση διακήρυξε πως η χριστιανική κοινό­τητα πρέπει να εφαρμόζει τις επιταγές του ευαγ­γελίου και να στηρίζεται στον εαυτό της και όχι στη κρατική εξουσία. Κύριο μέλημα είναι η ανα­ζήτηση τηςπρωτοχριστιανικής κοινότηταςμε βάση την επί τουόρους ομιλίατου Χριστού. Έτσικη­ρύττεται ο χωρισμός από τον κόσμο.

Σ' αυτό το σημείο υπάρχουν διαφορές μεταξύ των διαφόρων ομάδων. Μερικές απορρίπτουν τε­λείως τηστρατιωτική θητεία. Άλλες δέχονται βοηθητικές υπηρεσίες στο στρατό. Στη δική τους στάση οφείλεται η κατοχύρωση του δικαιώματος της άρνησης της στρατιωτικής υπηρεσίας για λό­γους θρησκευτικής συνείδησης.

Στην κίνηση υπάρχουν «Εθνικά Συμβούλια». Όμως οι αποφάσεις τους δεν ισχύουν, αν δεν εγκριθούν από την κοινότητα. Σε κοινοτικό επίπε­δο υπάρχουν «επίσκοποι», «ποιμένες», «διάκονοι» και δίδεται μεγάλη σημασία στηνπειθαρχία, που στηρίζεται στο «αξίωμα των κλειδιών». Η πειθαρ­χία αυτή αποβλέπει στη διατήρηση της αγιότητας της κοινότητας.

 Η κίνηση θεωρεί την αγία Γραφή πηγή πίστης και ζωής. Όμως η Γραφή, λέγει, είναι «καθ' εαυτήν» νεκρό γράμμα και μπορεί να κατανοηθεί πνευματικά μόνο από τον «φωτισμένο» από το Άγιο Πνεύμα.

Το βάπτισμα θεωρείταιεξωτερική μαρτυρίαεσω­τερικής κατάστασης, που υπάρχει πριν από το βά­πτισμα, το οποίοδεν έχεισωτηριολογική σημασία· είναι μόνοεξωτερικό σημείο, ότι κάποιος έχει βιώ­σει την αναγέννηση. Το βάπτισμα αποτελεί ακόμη υπακοή στην εντολή του Χριστού, τελετή για την πρόσληψη στην «κοινότητα των αγίων». Ονηπιοβαπτισμόςαπορρίπτεται. Όμως μερικές κοινότητες έχουν ιδιαίτερη τελετή για τα παιδιά, που σημαίνει «προσφορά» και ευλογία των παιδιών.

Ηευχαριστίααποτελεί δείπνο ανάμνησης του πάθους του Χριστού και κοινωνία πίστης και αγά­πης. Αλλά και στο σημείο αυτό υπάρχουν διαφορές μεταξύ των κοινοτήτων. Μερικές υπογραμμίζουν τησυμβολικήσημασία της ευχαριστίας. Άλλες αναφέ­ρουν πως στην ευχαριστία, «με τα ορατά σημεία»,λαμβάνομε τον Χριστό και με θαυμαστό τρόπο«τρεφόμεθα με τη σάρκα Του και το αίμα Του». Σε πολλές κοινότητες η ευχαριστία συνδέεται με το νίψιμο των ποδών, σαν εκδήλωση ταπείνωσης. Η Ομολογία τηςDotrechtεισήγαγε μάλιστα ιδιαίτερη λειτουργική πράξη, που τηρείται αυστηρά.

Ως χριστιανικός γάμος αναγνωρίζεταιμόνο ο γά­μος μεταξύ αναγεννημένωντο διαζύγιο απαγορεύε­ται αυστηρά.

Read more:http://www.egolpion.com/B04C5B21.el.aspx#ixzz36hwdsNbn